Anaïs verhuisde voor de liefde naar New York. Terwijl ze daar haar leven opbouwt, de stad ontdekt en nieuwe vrienden maakt, mist ze soms de oude, zoals Arkasha.
Hoi Arkasha,
Ik heb al twee dagen huisarrest. Of wacht, laat ik het wat extremer maken: New York heeft al twee dagen huisarrest. Buiten kleurt de lucht oranje en het beetje zuurstof dat ik dan toch inadem, ondanks verwoede pogingen van m’n afgestofte mondmasker, proeft, geurt en kleeft naar kampvuur. Waar is die door corona aangetaste reukzin als je ’m nodig hebt. Terwijl jullie in België klagen, puffen en zweten vanwege een hittegolf, en er zeiknatte baguettes en beschimmelde fromages doorheen de straten van Parijs drijven, bevinden wij ons in een dystopische film van Villeneuve. Er staan wat Canadese dennenbomen in brand, en daar mag New York de verrotte vruchten van plukken.
Pas op, ik klaag niet. Zeg tegen een introvert dat ze verplicht moet binnen blijven en dat voelt als Kerstmis, Nieuwjaar en alle feestjes tegelijkertijd. Minus al de mensen dan. Even better. Maar toch bekruipt er mij een soort angst. Een griezelig voorgevoel beginnend in m’n buik. Het kronkelt als een giftige slang over m’n rug en nestelt zich in m’n hoofd. Het is het steeds luider wordende monster luisterend naar de naam klimaatverandering. Ja kijk, het is geen sexy onderwerp, ik weet het. En ik ben de laatste om anderen met het vingertje te wijzen – ook al heb ik er opvallend lange, mijn lief noemt me wel eens ET. Ik heb zelf al heel wat (vlieg)kilometers afgelegd, bestel pakketjes en maaltijden, koop fast fashion-brol van den H&M en de Zara, eet af en toe vlees, en in putje zomer wint de drang om m’n okselvijvers te verkleinen het van m’n goesting om m’n ecologische voetstap te verminderen. Waarmee ik wil zeggen: dan gaat de airco aan. Maar toch, en toch…
Door mezelf publiekelijk op het matje te roepen, kan ik alleen maar hopen dat ook anderen twee keer zullen nadenken over de zoveelste vliegreis – of dat je op z’n minst een keertje minder de privé-jet neemt (ik kijk naar u, Taylor Swift). Ik wéét dat het een privilege is om nog maar de keuze te hebben je steentje te kunnen bijdragen. Voor sommigen is een jurkje van Primark de enige betaalbare optie, laat staan een goed geïsoleerd dak of een nieuwe Tesla. Het liefst van al zou ik de wereldleiders aanspreken, dat zij ’t maar oplossen, maar ik betwijfel of Joe en Vlad mijn columns zelfs helemaal uitlezen. Dus dan maar zo.
En ja, ’t is naïef. Een druppel op een hete, uitgedroogde plaat en de vloer is lava. Maar ikzelf blijf deze zomer met m’n lange fikken van de airco, ban vlees, denk bewuster na over m’n aankopen en plan even geen verre reizen (oké, door m’n zwangerschap mag ik dat binnenkort sowieso niet meer). Eén brandend dennenboompje heeft geen impact, maar vele brandende dennenbomen duidelijk wel. Laten we samen vuur geven aan de juiste keuzes.
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
