Het is Jolien gelukt: afgelopen weekend liep ze haar eerste halve marathon.
‘Ik meen dit echt: ik ben nog nooit zo fier geweest op mijzelf. Want f*ck, I did it.’
Jolien staat in de startblokken om haar grote droom waar te maken: deelnemen aan een halve marathon. Met de volle goesting, ‘Don’t Stop Believin’’ van Journey in haar oren en een tikkeltje cynisme loopt ze richting de 21 kilometer.
Hiervoor heb ik máánden spierpijn geleden, de longen uit mijn lijf gekotst (ja, dat hoort er blijkbaar ook bij), mij blauw betaald aan loopschoenen, de voorbije twee weken geen alcohol meer gedronken (dat verdient een applausje op zich!), gehuild omdat ik het vertrouwen in mijn lijf kwijt was. Hiervoor heb ik zó hard afgezien. En toch was het met veel tegenzin dat ik gisterenochtend aan de start van de halve marathon in hartje Gent stond. Want dat ik tussen al die andere enthousiaste lopers stond, betekende ook meteen dat het einde van mijn avontuur in zicht was. En dat ik nog amper twee uur had om ervan te genieten.
Het enthousiasme van de andere lopers, dat van de toeschouwers, het magnifieke parcours, de sfeer onderweg,... Een ervaring om nooit meer te vergeten. Zo eentje waarop ik twintig jaar later nog fier kan terugkijken. Een mijlpaal. Pas op, naast genieten was het ook afzien. Zowel fysiek – de laatste kilometers was het écht wel doorbijten – als mentaal. Ik had namelijk schrik dat ik zou moeten opgeven, dat ik toch te zwak was en mijn vrienden, collega’s, familie, jullie en mijzelf zou teleurstellen. Maar neen hoor, dat fantastische lijf van me bracht me levend naar de eindmeet. Wauw. Ik werd er even heel stil en zelfs een tikkeltje emotioneel van. Want hoewel ik meermaals gevloekt heb (serieus: hoeveel kasseien liggen er in Gent?), een paar keer stevig naar adem moest happen en mijn haar doordrenkt was met (liters) zweet, snapte ik plots waarom die andere 10.000 mensen aan de start zo gek waren om zichzelf 21 of zelfs 42 kilometer lang te martelen: het is gewoon tof!
Waarom een bucketlist samenstellen als je nu al werk kan maken van je dromen? Geloof mij: ze zijn veel te mooi om on hold te zetten.
Het is tof en vooral een geweldig gevoel om, hoeveel tijd je er ook voor nodig hebt om die finish te halen, trots te zijn op jezelf. Mooi metafoortje, niet? Ik meen dit dan ook echt: ik ben nog nooit zo fier geweest op mijzelf. Want f*ck, I did it. Met de nadruk op I. Ik had eindelijk de ballen aan mijn lijf om werk te maken van dat verdomd pittig puntje op mijn bucketlist, ik had de energie om meer dan drie maanden aan stuk minstens drie keer per week door weer en wind te trainen, ik had het doorzettingsvermogen om mij volledig alleen in dit avontuur te smijten en er daarnaast ook nog een column over te schrijven, I dit it and I am so damn proud. Ik gooi mijn bucketlist dan ook de vuilbak in. Want waarom eentje samenstellen als je nu werk kan maken van die dromen? Geloof mij: ze zijn echt veel te mooi om on hold te zetten.
En of ik de smaak nu te pakken heb? Het werd mij de voorbije weken meermaals gevraagd, en ik kan nu met zekerheid antwoorden: reken maar van yes. Ik kijk al uit naar de volgende, maar nu eerst een welverdiend weekje rust en een glaasje cava, uiteraard. Cheers!
Meer columns van Jolien:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
