‘I met my younger self for coffee. Zo luidt de trend die op Instagram rondgaat of -ging.’
‘Ik ben bang dat ik de jongere versie van mezelf iets zou wijsmaken door te zeggen dat het allemaal wel goed zal komen’
Columniste Nele is moeder van een peuter en een kleuter. Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.
I met my younger self for coffee. Zo luidt de trend die op Instagram rondgaat of -ging. Ik ben namelijk te traag om meteen op een trend te springen. Ik gun mezelf die achterstand. Mensen posten er foto’s van zichzelf, van toen en nu, en schrijven een caption waarin ze met zachte ogen terugblikken op die kwetsbare, onzekere, dromerige versie van zichzelf. Achttien jaar, 21 jaar, jonger of ouder... Terwijl ze in het dagelijkse leven misschien amper met zachte ogen naar iets of iemand kijken, staan ze daar stil bij wie ze zijn en wat ze doen.
Plots worden ze liefdevol. Mild. Met lessen en bemoedigende woorden als ‘Het komt goed, echt waar’, ‘Je bent al genoeg’ of ‘Je hoeft het allemaal nog niet te weten’. Prachtig. Maar ook niet helemaal. Die zelfreflectie vind ik prima. Ik ben echter bang dat ik die jongere versie van mezelf iets zou wijsmaken door te zeggen dat het allemaal wel goed zal komen. Zelfs nu, op dit moment, weet ik soms zelf niet of dat wel zo is. Ik zou haar misschien aanmoedigen om telkens te blijven proberen, terwijl ik zelf net vaker, denk ik, ook wel eens iets mag loslaten of opgeven.
Wat zou die jonge versie bovendien zeggen als ze mij nu zag? Zou ze onder de indruk zijn omdat ik boeken en columns schrijf, omdat ik twee dochters en een partner met nog twee dochters heb? Zou ze dat allemaal geweldig vinden? Of zou ze vooral kijken naar de wallen onder mijn ogen, de vermoeidheid, de chaos en die paar grijze haren in mijn froufrou? En zou ze zich afvragen wanneer dat volwassen leven dan begint, waarvan ze dacht dat het ooit vanzelf zou komen en zorgeloos zou zijn? En wat met die grijze haren?
Misschien heb ik niet eens zozeer behoefte aan een gesprek met wie ik was, maar met wie ik dacht dat ik zou worden. Eén voordeel heb ik nu ten opzichte van mijn jongere zelf: ik weet nu wat zij toen niet wist, namelijk dat ze ADHD heeft. Daarom zou ik misschien wel beter dat gesprek met haar aangaan. En wel zo: ‘Het is soms druk en chaotisch in je hoofd omdat je brein niet heel erg typisch werkt. Daardoor ga je soms denken dat je een idioot bent, dat je iets niet aankan. Maar dat is niet zo. Het maakt je net slim en creatief en intens. Je bent niet lui. Je bent overprikkeld. Je bent niet onverschillig. Je bent overweldigd. Je bent nooit te veel, nooit te weinig, maar precies genoeg.’
Zij zou dan kijken alsof ze me niet helemaal gelooft. Ik zou haar verder vertellen dat ze het moeilijk zal blijven hebben met saaie dingen en zaken die haar niet interesseren. Met luide kauwgeluiden of mensen die te traag stappen. Dat ze zich zal blijven verliezen in hyperfocus, met als compensatie een soort van paralyse. En dat ze veel zal vergeten, van sleutels tot afspraken. Dat ze kinderen krijgt en het ouderschap even overweldigend als liefdevol vindt. En dat het beter wordt. Niet per se makkelijker, maar wel duidelijker. Omdat we nu weten wat er speelt. Misschien zou zij zich dan luidop afvragen of ik haar dat niet wat eerder had kunnen vertellen. En dan zou ik knikken omdat ik dat ook graag had gewild. Maar ik zou blij zijn dat we elkaar nu eindelijk begrijpen.
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
