'Toch prijs ik me gelukkig.'
‘Het gemis blijft. Ik miste Kobes humor en zijn hand op mijn dij aan het kampvuur.’
Laura (29) moest afscheid nemen van haar beste vriend en geliefde Kobe. Hier lees je hoe ze vol liefde, verdriet en hoop haar weg zoekt in een nieuw leven en via ivf alsnog een kindje met Kobe krijgt.
Mijn interesse in jongens heeft zich pas erg laat ontwikkeld. Tijdens mijn tienerjaren waren er een aantal onschuldige flirts, maar zodra het wat serieuzer werd, trok ik mijn staart in en richtte ik mijn aandacht weer op hobby’s die me mijn tijd meer waard leken dan de jongens in kwestie. Toen ik op mijn negentiende, na een jaar in Zuid-Amerika gewoond te hebben, geheel onverwacht Kobe ontmoette, veranderde dat echter. Ik was op slag verliefd. Mijn trackrecord is dus, als het op liefjes aankomt, erg beperkt. Bijgevolg heb ik ook weinig schoonfamilie zien komen en gaan, en beperkt mijn ervaring zich tot de band die ik opbouwde met Kobes familie, en daar prijs ik me erg gelukkig mee.
Zo ga ik nog steeds af en toe lunchen met Kobes papa, beschouw ik Kobes oma’s als de mijne en hang ik weleens met mijn schoonbroers of -zus aan de telefoon, terwijl ik helemaal geen beller ben. Laatst gingen we met zijn allen op familieweekend, een jaarlijkse traditie die na Kobes overlijden werd verdergezet en waarvoor ook ik elke keer uitgenodigd word. Wat ben ik daar dankbaar voor. Intussen is het het derde weekend zonder Kobe erbij. We werden gezegend met stralend weer en brachten beide dagen door in de tuin van het prachtige vakantiehuis dat we voor de gelegenheid boekten. Het bleek het ideale excuus om elkaar op de hoogte te brengen van de meest recente ontwikkelingen in elkaars drukke levens, terwijl de kleinkinderen die al deel uitmaken van de familie zich konden uitleven in de tuin.
Ik geloof dat je bij het overlijden van een geliefde een stukje van je identiteit verliest dat gedeeltelijk gebaseerd was op zijn of haar aanwezigheid, en dat heeft zich bij elk van ons anders geuit.
’s Avonds sprokkelden we hout bijeen en namen we plaats aan de vuurschaal. We haalden herinneringen op en keken hoe het vuur de houtblokken gestaag verteerde. Hoewel je lang niet altijd te kiezen hebt welke schoonfamilie jouw pad kruist, kan ik wel besluiten dat ik erg gelukkig ben met de extra familieleden die ik er sinds mijn huwelijk met Kobe gratis bij kreeg. Ik besef dat dat allesbehalve vanzelfsprekend is. Het overlijden van Kobe bracht heftige emoties en rouw met zich mee, en elk van ons gaat daar anders mee om. Ik verloor mijn partner, zij hun broer of zoon. Ik geloof dat je bij het overlijden van een geliefde een stukje van je identiteit verliest dat gedeeltelijk gebaseerd was op zijn of haar aanwezigheid, en dat heeft zich bij elk van ons anders geuit. Kobes overlijden schudde alles dooreen, maar intussen mag ik, precies anderhalf jaar na zijn overlijden, besluiten dat het begrip en de liefde zegevierden.
Hoewel er ongetwijfeld nog uitdagingen ons pad zullen kruisen, is de wil om elkaar te blijven begrijpen en te communiceren zoveel grootser dan de pijn. Het gemis blijft. Zo miste ik Kobes humor op het weekend. En zijn warme hand op mijn dij aan het kampvuur. En tegelijkertijd prijs ik me gelukkig, met zowel mijn familie als mijn plusfamilie. Ik weet zeker dat dat extra gezinslid in mijn buik omringd zal worden door zoveel liefdevolle, inspirerende mensen.
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
