‘Ik heb altijd geleerd dat het getuigt van weinig karakter wanneer je stopt met iets voor het gedaan is’

Columniste Nele werd drie jaar geleden moeder en dankzij of ondanks dat, doet ze het nog eens opnieuw! Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.

‘Ik heb geen zin meer.’ Met die gevleugelde woorden maakte mijn kleuter duidelijk dat ik maar in mijn eentje verder moest bouwen aan de toren die we aan het maken waren. De toren die zij in eerste instantie wou maken, overigens. We waren niet eens halfweg het bouwproces toen ze opstond en haar stickerboek nam om zich daar mee bezig te houden. Eventjes, want niet lang daarna wou ze kleuren. Tot ze armbandjes wou maken. Waarna ze met klei begon te spelen.

‘Ga je niet nog eventjes doordoen?’ vroeg ik telkens, in de hoop mijn kind te leren dat ze iets moet afmaken als ze eraan begint. ‘Nee’, was telkens haar antwoord, terwijl ze onverschillig haar schouders ophaalde. Zij voelde zich allerminst schuldig om het feit dat ze telkens opnieuw de handdoek in de ring gooide. En ik voelde me gefaald in haar opvoeding. Ik heb namelijk zelf altijd geleerd dat het getuigt van weinig karakter wanneer je stopt met iets voor het gedaan is. Je doet geen half werk, je maakt de klus af. Ook als je het niet leuk vindt. En dat principe wou ik ook altijd meegeven aan mijn kinderen. Doordoen! Volhouden! Niet stoppen! Opgever!

Tot ze me daar een lesje leerde. Zittend voor die toren die niet half zijn potentieel bereikt had, voelde ik me namelijk niet enkel gefaald. Ik voelde me nog meer te kijk gezet, met mijn dwaas principe. Want in plaats van die toren met tegenzin alleen te bouwen, wou ik ook plezier hebben. Net zoals zij dat telkens had in alles wat ze deed, tot ze dat niet meer had. En telkens opnieuw voor zichzelf koos.

‘Ik ga dan ook stoppen, goed?’ vroeg ik voorzichtig, waarmee ik als ouder waarschijnlijk al mijn gezag verloor. Maar ik won er wel respect door. Vooral zelfrespect. Want als je iets niet leuk vindt, mag je er namelijk wel gewoon mee stoppen. Het getuigt dan ook niet van een gebrek aan karakter wanneer je iets opgeeft, niet altijd. Soms toon je net hoe sterk je karakter is, wanneer je iets opgeeft. En zo is stoppen al eens moediger dan doordoen. Want pas als je stopt met iets dat je niet wil doen, kan je beginnen met iets dat je wel wil doen. Dat alles moet je natuurlijk wel even binnen je eigen verantwoordelijkheden en de mogelijkheden doen. Maar als ik mijn dochter bezig zie, denk ik soms dat alles mogelijk is.

Meer columns van Nele lees je hier.