‘Qualitytime heeft vele vormen.’
‘Als ouder kan je wel denken dat je je kind kent, maar pas als je ze uit die schaduw trekt, leer je ze écht kennen’
Columniste Nele is moeder van een peuter en een kleuter. Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.
Er komt een moment in het ouderschap dat je beseft dat je meerdere kinderen hebt. Twee, in mijn geval. Natuurlijk wéét ik dat wel, mijn kinderen zijn zelfs moeilijk te negeren, maar het dringt pas écht tot me door dat elk kind haar eigen stukje aandacht nodig heeft, op een manier die niet door de ander overschaduwd wordt. Zoals dat gaat, heeft de oudste altijd een voorsprong.
Van de eerste babystapjes tot de eerste keer dat ze iets ‘zelluf’ wilde doen. Alles wat met die oudste gebeurde voelde groots, omdat het voor mij als ouder ook voor de eerste keer was. De jongste? Die moet dat allemaal maar een beetje meemaken, op een reeds geplaveide weg van de oudere zus. Als zij iets kan, zeggen we niet dat ze het ‘al’ kan, maar dat ze het ‘ook’ kan. Telkens ‘in navolging van’. Daarom besloot ik onlangs om te investeren in mijn jongste. Een-op-een, zonder grote zus die vaak onbedoeld een schaduw over haar werpt.
Die grote zus is een meisje met veel extra noden, waardoor ik het gevoel heb dat de aandacht sowieso wat ongelijk verdeeld is. En dat ik niet altijd de moeder kan zijn die ik wil zijn, voor geen van beide dochters. Daarom, mijn jongste en ik, een ouderwetse date. Want als ouder kan je wel denken dat je je kind kent, maar pas als je ze uit die schaduw trekt, leer je ze écht kennen. Zo werd mij in die paar uurtjes tijd al duidelijk dat er ontzettend veel dingen zijn waar mijn jongste zich geen zorgen over maakt. Terwijl haar grote zus door haar autisme kan blokkeren op sokken die niet matchen, haalt de jongste haar schouders op en vindt ze het allemaal wel prima. Flexibel tot en met. Slip achterstevoren en binnenstebuiten of niet.
Onze tijd samen bevestigde me dat ze superrelaxed is, maar op haar eigen manier toch ook een duidelijke mening heeft. Een pannenkoek? Ze wilde liever een wafel. Een roze knuffel? Ze wilde liever de paarse. Het was alsof ze in die eigen tijd ook haar eigen stem vond, ergens tussen al mijn voorzetten en de nonchalante schouderophalingen door. Alsof ze eindelijk de ruimte kreeg om niet alles zoals haar zus te doen en in de achtervolging te blijven zitten. Ze toonde me dat ze precies weet wat ze wil, en dat er geen drama’s nodig zijn om het te krijgen. Dus ja, qualitytime heeft vele vormen.
Het gaat er niet om dat je er bent voor je kinderen, dat staat vast. Je bent er, soms of vaak zelfs meer dan je er wil zijn. Het gaat erom dat je er af en toe écht alleen voor dat ene kind bent, zodat je dat ene kind ook kan zíén. Zonder grote broer of zus die je ook in het oog moet houden. Zodra je in die een-op-eentijd investeert, leer je je kind simpelweg beter kennen. En misschien, net zoals ik, leer je jezelf ook beter kennen als moeder. Blijkt namelijk dat ik misschien niet altijd de moeder kan zijn die ik wil zijn, maar dat ik wel af en toe de moeder kan zijn die ik wil zijn. Als ik daar de ruimte voor krijg. Als ik even uit de schaduw kan stappen.’
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
