‘Beiden zaten we met twee kleine kinderen op de achterbank, die allemaal constant iets nodig hadden’

Columniste Nele werd drie jaar geleden moeder en dankzij of ondanks dat, doet ze het nog eens opnieuw! Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.

‘Er zijn veel dingen die ik haat. Maar met kinderen ergens naartoe gaan staat wel in de top drie.’ Die boodschap sms’te ik naar een vriendin die ook met haar kinderen onderweg was naar dezelfde bijeenkomst als waar ik naartoe ging met mijn kinderen. ‘Jaaaaaaa echt hè’, was haar antwoord. Beiden zaten we met twee kleine kinderen op de achterbank, die allemaal constant iets nodig hadden. Vooral dan de arm van hun moeder die vanaf de passagiersstoel constant naar achteren moest worden gestoken om iets aan te geven, af te pakken, op te rapen, weg te gooien of nog twaalfendertig andere dingen te doen, waarna er een schouder uit de kom ging en de volgende eisen alvast gesteld werden. Misschien zelfs al voor de terugrit.

Ik postte ons sms-gesprek op mijn Insta-story’s en meteen daarna twijfelde ik om die story weer te verwijderen. Want ik wilde en wil niet dat mensen verkeerdelijk denken dat ik mijn kinderen haat. Dat staat er namelijk niet. Er is heel veel dat niet in dat gesprek staat. Er staat enkel dat ik het haat om met kinderen ergens naartoe te gaan, om persoonlijke redenen. Om mezelf te behoeden voor andermans ongevraagde meningen op mijn even ongevraagde post, besloot ik te compenseren en een vrolijk filmpje te posten waarin ik met mijn kleuter op het ijs speel. Want ik speel met mijn kinderen, ik haat hen niet. Dat moesten de mensen toch weten!

Daar waar mijn story’s vaak veel hartjes krijgen, bleven die nu uit. En ik kreeg het gevoel alsof ik tijdens een rondetafelgesprek met moeders een scheet had gelaten tijdens een pijnlijke stilte die volgde nadat ik had gezegd dat ik mijn kinderen haat. Maar ik haat mijn kinderen niet. Ik haat het om met die kinderen ergens naartoe te gaan. Soms. Ik probeerde me goed te praten, maar ik besloot uiteindelijk niets te doen. Waarom zelfs? Voor de mening van anderen? En dan nog.

Terwijl ik dat bericht typte met die ene hersencel die overgebleven is na de zwangerschappen, en één hand omdat mijn andere hand in een hoek van 180 graden achter mij geplooid was, maakte ik nog een schrijffout en herhaalde ik ‘met kinderen’. In het originele sms’je schreef ik namelijk dit: ‘Er zijn veel dingen die ik haat. Maar met kinderen ergens naartoe gaan met kinderen staat wel in de top drie.’ En zonder mij daarvoor te excuseren: eigenlijk klopt het met die schrijffout erbij soms nog beter.

Meer columns van Nele lees je hier.