‘Ik weet dan ook niet goed hoe ik alles moet uitleggen aan mijn kinderen.’
‘Ik zal er eventjes niet zijn voor mijn kinderen, toch niet op de manier waarop ze dat gewoon zijn van mij’
Columniste Nele werd drie jaar geleden moeder en desondanks of net daarom doet ze het nog eens opnieuw! Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.
Hoe praat je met kinderen over moeilijke dingen? De jongste is twee jaar en stelt zich vooral vragen over het feit of er nog koeken zijn of niet. De oudste is vierenhalf en heeft al meer besef van wat er gebeurt in haar grootse kleine wereld. En daar heeft ze vragen over.
Het is een geruststelling dat ik mijn kinderen nog niets hoef te vertellen over vernietigende, onmenselijke oorlogen, al zorgt dat er niet voor dat ik dat leed kan negeren. Dat zou ik als moeder en als mens niet eens mogen. Het is daarom ook beangstigend dat ik hen dat alsnog allemaal zal moeten uitleggen.
Het leed van mijn kleuter beperkt zich tot een nichtje dat niet naar een verjaardagsfeestje kan komen of het feit dat Netflix niet werkt op een van onze twee televisies. Het is even hoopgevend als beschamend dat dit haar grootste bezorgdheden zijn.
Heel binnenkort word ik echter zelf ook een bezorgdheid. Dan word ik geopereerd en zal ik een tijdje buiten strijd zijn. Dat is iets wat ik soms wel zou willen minimaliseren, maar beter niet doe. Ik wil mijn kinderen namelijk leren dat ze hun eigen problemen niet kapot hoeven te relativeren omdat er elders andere problemen zijn. Niet als je empathie hebt en niet wegkijkt van die andere problemen.
Ik weet niet goed hoe ik alles moet uitleggen aan mijn kinderen. Voorlopig hou ik het hierbij: mama heeft een stofje in haar borsten dat haar ziek kan maken en de dokter gaat dat stofje eruit halen.
Voor mijn kinderen zal het best moeilijk of op zijn minst bijzonder worden dat ik een week in het ziekenhuis moet blijven en dat ik daarna nog enkele weken niet de oude zal zijn.
Ik zal hen niet zomaar kunnen knuffelen, hen van of op de trap kunnen dragen, hen uit hun bed kunnen heffen of erin leggen. Ik zal hen niet in bad kunnen wassen of achter hen aan kunnen rennen. Ik zal er eventjes niet zijn, toch niet op de manier waarop ze dat gewoon zijn van mij. Voor mij is dat misschien nog moeilijker dan voor hen. Ik weet dan ook niet goed hoe ik alles moet uitleggen aan mijn kinderen.
Voorlopig hou ik het hierbij: mama heeft een stofje in haar borsten dat haar ziek kan maken en de dokter gaat dat stofje eruit halen. Daarom krijgt mama nieuwe borstjes. Dat het door een reconstructie met eigen weefsel ook zal lijken alsof mijn romp van mijn onderlichaam is gesneden en er weer op genaaid werd, verzwijg ik nog even.
Sommige moeilijke dingen hoef je namelijk misschien niet zo nodig uit te leggen. Die moet je zien. Of voelen, ook al doet het pijn. Soms moet je moeilijke dingen gewoon beleven. Tot ze gemakkelijk worden.
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
