Nele is twee jaar geleden mama geworden en doet het daarom of desondanks nóg eens allemaal opnieuw! Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.
Ik kan moeilijk dingen loslaten, zeker als die dingen echt van mij zijn. Zoals mijn kinderen, bijvoorbeeld. Ik zou perfect op stap kunnen gaan met die kinderen aan de leiband, alleen zouden zij zich losrukken als jonge puppy’s. De fase van verlatingsangst heeft bij hen namelijk niet lang geduurd. Eigenlijk mocht ik van hen al vrij snel gaan en staan waar ik wilde. Hun papa niet, daarentegen. Die mag nog niet naar het toilet gaan of ze doen alsof hij hen verlaat voor de rest van hun leven, dus blokkeren ze de doorgang met heel hun meter negentig. Samen.
Door omstandigheden zijn de kinderen nog maar enkele keren uit huis gaan logeren, telkens bij de grootouders. Die omstandigheden mogen nader bepaald worden als één bedenking: ‘We kunnen anderen toch niet opzadelen met kinderen die ’s nachts om de beurt wakker worden zonder reden en om vijf voor zes ’s morgens vinden dat het tijd is om op te staan?’ Dus beperken we die pret vaak tot slechts één nachtje. En dat nachtje maak ik me dan zorgen. Gaan de grootouders hen wel aankunnen? En alleen ik weet hoe ze graag knuffelen. Hoe ze in slaap vallen. Hoe ze ontbijten. En hoe ze zich wassen: Traag. In alle gevallen. En ik ga hen missen, ook al verwens ik hen soms.
Jaren later heeft mijn mama verteld dat ze toen de hele rit naar de bergen heeft gehuild, omdat ze mij moest achterlaten.
Het ouderschap bestaat dan ook voornamelijk uit liefde, haat en andere tegenstellingen. Zelf herinner ik me nog hoe ik vroeger ook bij mijn oma mocht gaan logeren. Of moest logeren, omdat de rest van de familie gezellig op skivakantie ging en ik daar nog te klein voor was. Ik zie me hen nog enthousiast met één hand uitzwaaien, om met de andere hand een koek te eten die ik anders nooit kreeg. Hij smaakte naar schuldgevoel, weet ik nu. Maar ik heb hem wel helemaal opgegeten. Jaren later heeft mijn mama verteld dat ze toen de hele rit naar de bergen heeft gehuild, omdat ze mij moest achterlaten. Om al die redenen die ik hierboven al aanhaalde. Ondertussen kan ik zeggen dat de blijvende schade beperkt is, niemand heeft er wat noemenswaardig aan overgehouden.
En dus zal ook ik mijn kinderen eens wat langer moeten loslaten. Ter voorbereiding zal ik alvast naar de supermarkt gaan. Een uurtje. Zodat de kinderen en ikzelf al wat kunnen wennen. En dan koop ik koeken die naar schuldgevoel smaken.
Meer columns van Nele lees je hier.
