‘Dat je denkt: deze gaat sneller! Maar zodra je in die rij gaat staan, valt het kassasysteem uit.’
‘Soms voelt het leven met kinderen alsof je aan de verkeerde rij aan de kassa’s staat’
Columniste Nele is moeder van een peuter en een kleuter. Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.
Soms voelt het leven met kinderen alsof je aan de verkeerde rij aan de kassa’s staat. Dat je denkt: deze gaat sneller! Maar zodra je in die rij gaat staan, valt het kassasysteem uit, wil de klant vóór je betalen met muntjes van vijf eurocent of moet de caissière ineens van shift wisselen. En je merkt het pas als je al in die trage rij staat, terwijl de andere rij moeiteloos doorloopt op een drafje.
Zo is het hier ook met de kinderen. We hebben er twee, wat betekent dat mijn vriend en ik regelmatig de verdeling maken: hij eentje, ik eentje. Klinkt logisch. Maar de praktijk is zoals die rij aan de kassa: je weet nooit waaraan je begint. En waarop het kan mislopen. ’s Nachts slapen we verdeeld. De oudste is een slechte slaper, dus die ligt bij mij. Het is niet ideaal, maar we hebben onze routine: zij slaapt, ik slaap, en als ze wakker wordt, sus ik haar tot ze weer in slaap valt, zonder daarvoor uit bed te hoeven kruipen. Ondertussen zorgt mijn vriend voor de jongste, die alleen op een kamer ligt, af en toe eens wakker wordt en met een slok water of knuffel weer tevreden is.
Iedereen heeft zijn rol, en het werkt. Soort van. Tot ik afgelopen vakantie het idee had om op verplaatsing de jongste bij mij in bed te nemen. Zij had nood aan mij, en ik aan haar. Het werden nachten van het onaangename soort; van om twee uur inslapen, om vijf uur wakker worden en tussendoor vingers en tenen in mijn neusgaten, oren, ogen of mond. Tegen de tijd dat ik eindelijk met een half oog open mijn vierde koffie zat te drinken, kwamen mijn vriend en de oudste om 7u30 uur uitgeslapen de woonkamer binnen. Heb ik dus weer, dacht ik: de foute kassa gekozen.
Het gebeurt vaker. Als mijn vriend een middagdutje doet met een van hen, is dat kind ineens de god van de slaap. Geen kik, alleen een vredig ademend hoopje mens. Ondertussen sta ik met het andere kind in de regen bij een wankele schommel terwijl ik probeer te begrijpen hoe het zover is kunnen komen. Wanneer ik eens met een van hen naar de supermarkt ga, besluit het kind dat ik meeneem precies daar en dan een meltdown te krijgen omdat de appels niet het juiste groen hebben. Waarbij ik ook nog echt de verkeerde kassa kies! En dat terwijl mijn vriend thuis met het andere kind gewoon rustig een boek heeft kunnen lezen.
Het is zeker niet zo dat ik altijd de foute kassa kies. Soms zit ik zelf ook in die comfortabele stoel, met het zogezegde makkelijkste kind van het moment, terwijl mijn vriend aan het andere kind probeert uit te leggen waarom je niet met een stift op het plafond mag tekenen. Maar toch... Op momenten dat ik het korte strootje trek – zoals om vijf uur ’s ochtends met peutertenen in je neusgat -, voelt het alsof de wereld tegen me is. En dan wil ik gewoon even wisselen van rij.
Wisselen van kind en gewoon eens de snelle kassa hebben. Zonder problemen, zonder gedoe. Misschien, heel misschien, leer ik meer van die momenten in de trage rij. Over mijn kinderen, over mezelf en over wat er echt toe doet. Misschien gaat het immers niet om de kassa die je uitkiest, maar om wat je doet tijdens het wachten. Denk daar gerust zelf even over na wanneer je weer eens fout gekozen hebt. En zoek me in de rij, want ik sta waarschijnlijk wat verderop.
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
