Nele is twee jaar geleden mama geworden en doet het daarom of desondanks nóg eens allemaal opnieuw! Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.
Ik wist heel goed dat mijn kleuter me ooit de vraag ging stellen, en toch was ik er niet op voorbereid: op een doordeweekse dinsdagavond vroeg ze me waar ik haar cadeautje had bewaard dat ze voor Moederdag geknutseld had. Dat cadeautje had ik in de vuilniszak bewaard, net zo lang tot de vuilniswagen die vuilniszak kwam ophalen. Dat heb ik al elk jaar zo gedaan, ongeveer drie weken na de inontvangstneming van het cadeau.
Ik ken nochtans veel ouders die er wel in slagen om alles bij te houden, van een afgebrokkelde macaroniketting over geverfde stenen tot misbaksels in zoutdeeg. Hun kinderen zijn vaak ook ronduit fantastisch, ze hebben geen driftbuien noch moeilijke nachten en hun scheten stinken niet. En het feit dat ik daar zo nijdig van word, zegt vast meer over mij dan over hen. Maar mij lukt het gewoonweg niet. Het gaat zelfs over generaties heen! De toiletruimtes van mijn vriendjes waren steeds behangen met tekeningen die ze zelf gemaakt hadden, waardoor drie kromme lijnen in vier kleuren verheven werden tot kunst. En dat is een kunst op zich. Maar thuis kwamen mijn zussen en ik niet verder dan stiekem oxo spelen op de toiletdeur. Dat werd niet geapprecieerd door onze ouders en het was de kunst om de schuld op elkaar te steken.
Eerlijkheid duurt misschien het langst, maar tegen een driejarige mag je nog liegen als dat op dat moment beter uitkomt.
In alle eerlijkheid zouden we toch moeten erkennen dat die knutselwerkjes wel lief, schattig en ongekend creatief zijn, maar mooi zijn ze meestal niet. Schoonheid is dan ook relatief. Voor de een zit die schoonheid in het resultaat, voor de ander in het gebaar. Ik ben de ander. Zodra de vuilniswagen de hoek om rijdt, weet ik namelijk niet meer wat ik gekregen heb van mijn kinderen, maar ik herinner me wel steeds de blik in hun ogen die ze hadden op het moment dat ze me dat cadeautje gaven. Een blik vol spanning, ongeduld, enthousiasme en liefde. En dat is ook mooi. In tegenstelling tot de blik die ik kreeg toen ik mijn dochter vertelde dat ik haar moederdagcadeautje niet meteen vond.
Eerlijkheid duurt misschien het langst, maar tegen een driejarige mag je nog liegen als dat op dat moment beter uitkomt. Ik weet niet zeker of ik bij volgende gelegenheden nog iets mag verwachten van mijn dochter. Maar ook dat is oké. Misschien moeten we het gewoon anders aanpakken en knutsel ik volgend jaar op Moederdag zelf een cadeautje voor mijn dochters. Het is dan ook dankzij hen dat ik moeder ben. En als ze willen, mogen ze het diezelfde dag nog in de vuilniszak gooien. Zolang ze zich later nog de blik in mijn ogen maar herinneren toen ik hen dat knutselwerkje gaf.
Meer columns van Nele:
