Columniste Nele werd drie jaar geleden moeder en desondanks of net daarom doet ze het nog eens opnieuw! Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.
‘Beste wandelaar, ziet u lammetjes buiten de omheining, maak u geen zorgen. Zij vinden zelf, door de afsluiting, hun weg terug naar hun moeder.’
Het bordje met daarop deze boodschap hangt op de omheining van de schapenweide die ik passeer tijdens mijn wandelingen. Ik kom daar al jaren voorbij, maar dat bordje viel me nooit eerder op omdat er wel meer bordjes aan die omheining hangen. Meestal staat erop dat je de dieren niet mag voederen, al kan je dat niet lezen omdat er mensen die de dieren aan het voederen zijn voor staan.
Niets was nog zoals ik het wilde, niet het minst ikzelf. En daar voelde ik me schuldig over. Tegenover mijn partner, en misschien nog meer tegenover mijn kinderen.
De eerste keer dat dit bordje me opviel, was in een periode waarin ik me heel slecht voelde. Tijdens de wandeling die ik toen maakte, leek het alsof ik bij elke stap vooruit weer twee stappen achteruit zette en dus nergens geraakte. Een beetje zoals op dat moment alles wat ik deed aanvoelde. Niets was nog zoals ik het wilde, niet het minst ikzelf. En daar voelde ik me schuldig over.
Tegenover mijn partner, en misschien nog meer tegenover mijn kinderen. Want zij verdienden een moeder die vooruitging en het vooruit liet gaan, geen moeder die het gevoel had dat ze in het beste geval ter plekke bleef trappelen. Ik had schrik dat ze het mij kwalijk zouden nemen. Dat onze band niet sterk zou zijn, omdat ik er niet was. Niet echt. Ik was bang dat ik hen zou wegjagen, recht in de armen van de mensen die hen wel de zorg en aandacht konden geven die ze nodig hadden.
Toen ik tijdens die wandeling die boodschap las, begon ik dan ook te huilen. Ik vond het zo’n mooie, troostende gedachte dat die lammetjes vertrouwden op hun instinct, wat er ook gebeurde. En dat die moeder hetzelfde deed. Het deed me denken aan mijn eigen kinderen, mijn makke lammetjes, die toen vast ook voelden dat het niet goed ging met mij, ook al deed ik mijn best om het hen niet te tonen.
Ze wisten dat ik me afsloot, van alles en iedereen. En ze zullen dat misschien meenemen voor de rest van hun leven, net zoals ik. Maar ondertussen ben ik niet meer bang dat ze het me kwalijk zullen nemen of dat ze zullen weglopen van mij. Ik vertrouw op hun instinct, op de natuur. En ik maak me geen zorgen. Het mag dan weleens minder goed gaan, maar ook zij vinden zelf, ondanks de afsluiting, hun weg terug naar hun moeder.
Meer columns van Nele lees je hier.
