‘Geen chips! Geen koekjes! En tegelijk geen dieet! Want dat doen we niet meer!’
‘Ik probeer mijn lijf te vieren voor wat het gedaan heeft en doet, maar ben er ook streng voor’
Columniste Nele werd drie jaar geleden moeder en desondanks of net daarom doet ze het nog eens opnieuw! Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.
Pijnlijke borsten, een opgezwollen buik, een vermoeid lichaam en dito hoofd... Nooit had ik gedacht dat ik me nog eens zo miserabel zou voelen als tijdens mijn post-partumperiode. Toch niet zonder een pre-partumperiode waar een conceptie en zwangerschap aan te pas zijn gekomen. Twee keer was voldoende, bedankt voor het vragen.
Na mijn tweede bevalling leek ik nog steeds zes maanden zwanger, en dat voor wel drie maanden. Daarna leek mijn lijf nog ongeveer negen maanden niet echt mijn lijf te zijn, en vanaf dan begon er wat beweging in mezelf en de extra kilo’s te komen. Langzaam maar zeker kon alles terugkeren naar een soort van oorspronkelijke staat. Geloof het dus niet wanneer ze zeggen dat het negen maanden duurt om zwanger te zijn en dat het negen maanden duurt om te ontzwangeren. Het kan ook sneller of – in mijn geval – trager. Het is overigens niet verplicht, zelfs niet altijd haalbaar. Alle credits als je vrolijk en vrij verder huppelt met een nieuw lichaam, maar zelf voelde ik me gewoon beter in een lichaam dat ik herkende.
En nu is er dat post-partumlichaam dus weer. Enkel de lekkende tepels van weleer ontbreken, wat logisch is aangezien ik die na een preventieve borstamputatie- en reconstructie voorlopig nog niet heb. Ik zit nu namelijk in mijn postoperatieve periode. En die moet ik verrassend genoeg vergelijken met de post-partumperiode. Ik probeer mijn lichaam te vieren voor wat het gedaan heeft en doet, maar tegelijk ben ik er zo streng voor. Geen chips! Geen koekjes! En tegelijk geen dieet! Want dat doen we niet meer! Je verdient het! Je verdient het niet!
Elke dag vraag ik me af of ik vocht al dan niet die chips en koekjes ophoud, en net wanneer ik de moed heb om er iets aan te doen – zijnde een lymfedrainage ondergaan of minder snoepen -, bedenk ik dat over een tiental dagen een nieuwe operatie volgt om de gereconstrueerde borsten meer in model te brengen en tepels te knutselen. Dan zal ik opnieuw in zo’n postoperatieve periode terechtkomen, terwijl ik de vorige nog niet heb afgesloten. Zou alle moeite die ik nu doe dan niet voor niks zijn? Wacht ik beter gewoon af? En is dat dan te vergelijken met fysiek status quo blijven na een eerste zwangerschap omdat je weet dat er nog een tweede zwangerschap volgt? Is het je bed niet opmaken omdat je er ’s avonds toch gewoon weer in kruipt? Is het luiheid? Ontkenning? Of gewoon normaal gedrag op een moment in je leven waarop alles even anders is omdat jij even anders bent? Ik ga het me niet te moeilijk maken en opteren voor de laatste optie. Doe gerust hetzelfde, post partum of niet.
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
