‘Het lijkt wel alsof ik die ““wtf””-momentjes aantrek, en dan vooral tijdens het lopen’

Jolien staat in de startblokken om haar grote droom waar te maken: deelnemen aan een halve marathon. Met de volle goesting, ‘Don’t Stop Believin” in haar oren en een tikkeltje cynisme loopt ze richting de 21 kilometer.

Over een klein uurtje trek ik mijn loopschoenen aan voor een tourtje rond de kerktoren. Ik doe dat liever dan lopen op een piste; in het dorp valt er tenminste nog iets anders te zien dan spierbundels in marcellekes en competitieve opa’s die zich de verfrommelde versie van Usain Bolt wanen. Tijdens elk looptochtje gebeurt er dan ook wel iets waarvan ik denk: dees is er los over. Tof voor iemand als ik die eigenlijk niet zo heel graag loopt. Op die manier haal je er toch nog plezier (en hilarische gespreksonderwerpen voor op café!) uit. Als ik ‘MOET JE NU WAT WETEN?!?!’ stuur naar mijn beste vriendin, weet ze meestal ook meteen hoe laat het is: ik ga weer een verhaal afsteken dat tot de verbeelding spreekt. Want het lijkt wel alsof ik dat aantrek, en dan vooral tijdens het lopen.

‘De wereld is een schouwtoneel, elk speelt zijn rol en krijgt zijn deel’, die uitspraak van Joost Vondel viel ooit eens in de lessen Nederlands en is me altijd bijgebleven. Het is ook mijn standaardantwoord als mijn vriendin op dat bewuste bericht reageert met: ‘Allez, hoe kan dat nu?” Want óf iemand trekt zijn broek én onderbroek af, óf iemand anders zit zijn behoefte te doen in het midden van de stoep – kid you not – óf ik word achtervolgd door een agressieve hond, óf ik verdwaal – ja, ik kan dat zélfs in mijn eigen dorp. Die gebeurtenissen zijn soms zelfs zo onwerkelijk dat ik mij als kind weleens afvroeg of ik niet in een computerspelletje leefde. Dat zou dan Joliens Jolige Wereld heten en ongetwijfeld een groot succes zijn.

Maar alle gekheid op een stokje, na die les Nederlands in het vijfde middelbaar heb ik mij heel lang afgevraagd welke rol ík speel. Nu ben ik gelukkig oud genoeg om te beseffen dat ik toneelmeester ben van mijn eigen schouwtoneel zónder rolletjes. En heel af en toe val ik in als NPC (non-player character). Dan loop ik door een schouwtoneel van een ander hoofdpersonage, een wildkakker bijvoorbeeld, en denk ik achteraf: what the f*ck just happened. Hetzelfde effect als dat van een film van Christopher Nolan of afleveringetje ‘Squid Game’, dus.

Voordat ik té filosofisch word, trek ik nu dus gauw mijn loopschoenen aan om mijn hoofd even leeg te maken en vooral te genieten van die jolige wereld buiten mijn vier muren. Want zonder al die ‘wtf‘-momentjes zou het hier ook maar een saai boeltje zijn, toch? Benieuwd wat er de komende 8 kilometer weer allemaal op mijn pad zal komen, maar laat het dit keer alsjeblieft geen agressieve hond zijn.

Meer columns van Jolien:

• ‘Volwassen worden is niet altijd zo leuk als het als tiener lijkt. Het is vallen, opstaan en nog eens vallen.’
• ‘Ik liep tussen de Overlegcomités in een dikke vette winterdip op. En die blijkt even besmettelijk als dat andere virus.’
• ‘Ik investeer liever in een goede psycholoog dan in een personal trainer’