Columniste Nele werd vorig jaar moeder en dankzij of ondanks dat, doet ze het nog eens opnieuw! Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.
Zodra kinderen zelfredzaam zijn op het toilet, kom je als ouder op een kantelpunt in je leven. Vanaf dat moment moet je ook beduidend meer remsporen uit ondergoed wassen, maar dat is een ander verhaal. Ik zie het weleens bij vriendinnen van wie de kinderen oud genoeg zijn om hun plan te trekken en zelfstandig naar het toilet te gaan. Die vriendinnen hebben niet langer standaard luiers en natte doekjes op de bodem van hun handtas liggen. Ze hoeven niet meer trapje voor trapje richting openbare toiletten te schuifelen met een kind dat dringend moet, om vervolgens vuile toiletbrillen en billen te vegen. Ze hebben het helemaal voor elkaar en kunnen weer plannen maken voor het leven. Al is het soms maar voor even.
Zelf zit ik nog in de luiers, figuurlijk dan. En dat lijkt soms zo lang te duren dat dat straks ook letterlijk het geval is. De baby kan vaak haar hoofd nog niet onderscheiden van haar gat, dus daar is nog wat werk aan. De kleuter daarentegen talks shit, maar is wel zindelijk. Op haar eigen manier, want grote boodschappen schrijft ze exclusief in een luier. Dus daar is ook nog wat werk aan.
‘De baby kan vaak haar hoofd nog niet onderscheiden van haar gat, dus daar is nog wat werk aan.’
Maar ondanks al dat werk is het niet allemaal slecht nieuws. Beetje bij beetje komt de verlossing nabij. Dat was al zo bij de kleuter, en dat herhaalt zich nu bij de baby. Zo was er een kantelpunt toen die baby naar de opvang begon te gaan. Toen ze ’s nachts niet meer huilde om een papfles. Toen ze zelf boterhammen in haar gezicht kon proppen. Toen ze haar eerste stapjes zette.
Het lijkt soms alsof wij de punten hebben uitgezet en zij die verbindt. Op haar eigen tempo en naar eigen goeddunken. Ik besef dat ze nog niet snel zelf naar het toilet zal gaan zonder eerst nieuwsgierig met haar hand in het spoelwater te kletsen en aan de toiletbril te likken, maar dat is oké. De weerstand van zo’n baby op punt krijgen is ook niet onbelangrijk. We doen hier dus naarstig verder en blijven de puntjes verbinden met elkaar. Samen. En als dat schijnbaar laatste kantelpunt dan eindelijk komt en de shitstorm is gaan liggen, zijn we daarna toch nog altijd even bezig met puin ruimen. Het leven houdt ons sowieso wel bezig, zelfs wanneer het windstil is.
Meer columns van Nele lees je hier.
