Over alles wat er in haar leven in Antwerpen gebeurt, schrijft Arkasha eerlijke brieven naar haar vriendin Anaïs, die in New York woont.
Nobody talks about Jesus’ miracle of having twelve close friends in his thirties is een meme die in mijn vriendengroep werd gepost. In tijden waarin eenzaamheid welig tiert, voelt het als een godsgeschenk om zulke hechte vriendschappen te hebben. Daarvoor kus ik mijn twee pollekes. Wij waren ook met twaalf tijdens ons weekend in Berlijn. Ik samen met elf mannen, het merendeel jonge vaders. Dat maakt dat een paar dagen met z’n allen ertussenuit geen evidentie is – en iedereen des te meer dankbaar is wanneer het wél gebeurt.
Een van ons gaat trouwen, dus we waren op vrijgezellenweekend, en ja, ik ben de enige vrouw in het gezelschap. Zoals ik je eerder al eens schreef, bots ik daardoor soms op vooroordelen. ‘Van wie ben je de vriendin?’ kreeg ik al van buitenstaanders te horen op café, alsof mannen en vrouwen niet gewoon vrienden kunnen zijn. Pas op, ik heb door de jaren heen op mijn strepen moeten staan om als one of the guys te worden geaccepteerd, om in dé whatsappgroep te worden toegevoegd of om mee te mogen op kroegentocht. ‘Supercool plan om met de mannen op stap te gaan. Wel jammer dat je coolste vriend een vrouw is’ heb ik ooit naar een vriend gestuurd toen ik niet was uitgenodigd. Dat is gelukkig al meer dan tien jaar geleden.
In Berlijn maakten we precies het omgekeerde mee. ’t Is nu niet dat we Berghain probeerden binnen te raken, maar op vrijdagavond mochten we zelfs in geen enkel danscafé binnen. De ratio elf mannen met één vrouw blijkt een no-go in Berlijn. Maar hoe paternalistisch is het wanneer een mannelijke buitenwipper je mansplaint dat jij je ‘doch nicht gut fühlen würde’ indien je alleen maar tussen de mannen zou staan op café? ‘Da goade gij ni bepoale’, zei ik in vlekkeloos Antwerps terug. Dat we er deftig uitzagen, beleefd bleven en verschillenden onder ons vloeiend Duits spraken, maakte geen verschil. ‘Wir sind doch hübsche Männer?’ zei een van hen nog. De buitenwipper lachte cynisch terug. We dropen af zonder één dansplaat te hebben bedanst.
Zaterdag daarentegen hadden we tickets voor een openluchtfestival waar wél iedereen welkom was. De zon scheen, de pintjes smaakten, de muziek was top, iedereen had er zin in. Zondag ging op hetzelfde elan verder, zij het met iets minder energie. We hingen rond in het park, gingen uitgebreid uit eten en hadden een minutenlange slappe lach aan tafel. En dan moest de grote ontknoping nog komen. Terug aan de gate, wachtend op de vlucht naar Brussel, wint onzen Antwerp na 66 jaar de Belgische beker. Van niet binnen worden gelaten op café naar Toby Alderweireld die dat prachtige bepalende schot schopt. De euforie kon niet groter zijn. Wat een weekend, met mijn favoriete elftal.
Arkasha
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
