In onze reeks #Megafoon bieden we relevante stemmen een megafoon aan. We geven met andere woorden ons bereik even weg aan wie iets waardevols te zeggen heeft en daarmee blikken kan doen verruimen. Deze week: Gladys Ferro (31).
Hey, wassup, hello… mijn naam is Gladys Ferro, een geboren en getogen Antwerpse met een zwarte vader, witte moeder, Aziatische grootvader en Italiaanse achternaam. Klinkt bijzonder, maar dit ging eigenlijk allemaal vrij standaard in zijn werk: mijn moeder leerde mijn vader kennen tijdens een Antwerpse zomer vele jaren geleden, een zomer die gevuld werd met een gezamenlijke liefde voor terrasjes, soulmuziek en dates op de Sinksenfoor. En een paar Antwerpse zomers later leidde dit alles dus tot een Antwerpse dochter, eentje die door de gebeurtenissen van de afgelopen weken effe geen blijf met haar gevoelens wist. Gaande van triest en kwaad tot gefrustreerd en teleurgesteld.
Terugdenkend aan toen haar zwarte vader haar op 1 september trots naar een nette, witte school bracht, om haar vervolgens huilend op te halen. Omdat tegen de eerste speeltijd iemand net en wit had gezegd dat haar vader dat toch net niet is. Omdat hij ‘op een orang-oetan lijkt’. En het brak zijn hart, dat zijn dochter voor het slapengaan aan Mama Ferro had gevraagd of zij haar niet naar school kon brengen de volgende dag.
Maar het mooie aan vaders is dat ze zelfs met een gebroken hart nog kunnen houden van. Hij huwde Mama Ferro en hij nam haar naam aan. Want een Italiaanse achternaam met twee lettergrepen is nu eenmaal minder intimiderend op een cv of huurcontract dan een Afrikaanse achternaam met vier. En het brak zijn hart dat 40 jaar later de zoveelste cijfers dit nog steeds bevestigen.
Maar hij knokte, spaarde en ploeterde, en bouwde een huis voor Mama Ferro en mij. In een nette, witte buurt. Vol met nette, witte mensen, die zo net en wit waren dat ze altijd in een boog om ons heen liepen. En het brak zijn hart dat, na eindelijk huiseigenaar te zijn, zijn dochter weigerde er te wonen. Sommige dochters worden niet gelukkig van een buurt vol nette, witte mensen die in bogen lopen.
Dus dochters verlaten het nest en zoeken hun eigen plek in deze wereld. En vinden bubbels vol mensen die niet in bogen lopen. Maar naar waar gaat een dochter als haar hart breekt omdat de wereld groter en onveiliger dan haar bubbel blijkt te zijn? Terug naar waar ze vandaan komt… naar een nette, witte buurt en haar zwarte vader. Dankbaar dat hij er nog steeds is. Want de wereld heeft meermaals bewezen dat het niet bepaald een veilige plek is voor zwarte vaders.
Aan de nette, witte mensen die dit lezen, en die (terug) recht willen leren lopen, maar niet weten waar te beginnen: begin met te luisteren.
Na al die jaren bevindt het huis van Mama Ferro en mij zich nog steeds in een nette, witte buurt. Vol met nette, witte buren die gluren vanachter de gordijnen. Ook wanneer dochters gewoon even naar huis komen om hun hart te luchten. Over het verdriet en het verlies van een zwarte vader. Over nette, witte mensen die het bestaan van racisme ontkennen, om vervolgens te vragen of ik wel ‘volledig Belg’ ben. Over Black Lives Matter. Over de hallucinante cijfers van onderzoeken naar racisme en discriminatie, ook hier bij ons. Over nette, witte leerkrachten die zeiden dat ik dringend eens een borstel door mijn haar moest halen. Over diversiteitspanels zonder diverse mensen. Over standbeelden, onvolledige geschiedenislessen en praktijktesten. En over nette, witte buren die gluren vanachter hun gordijnen, waardoor dochters zoals ik, zich nog steeds niet welkom voelen.
Mijn vader is ondertussen met pensioen en vult zijn dagen met het planten van hortensia’s in de tuin. Met soulmuziek op de achtergrond en Mama Ferro die liefdevol toekijkt. Hij zwaait en lacht vriendelijk naar de nette, witte buren en sommige nette, witte buren hebben door de jaren heen terug recht leren lopen. Ik luister naar zijn verhalen van vroeger en nu. Verhalen en anekdotes over cv’s zonder antwoord, discriminerende huisbazen en ex-schoonouders die niets moesten weten van een zwarte schoonzoon. Ik vraag hem waar hij zijn strijdlust vandaan blijft halen, als zwarte vader, in een wereld vol nette, witte mensen die in bogen lopen. ‘Iemand moet die nette, witte mensen eraan herinneren dat jij en ik net zoveel recht hebben om hier te lopen.’ Mama Ferro knikt beamend en kijkt liefdevol naar mijn zwarte vader, net zoals die eerste Antwerpse zomer, maar nu vele zomers later in een tuin vol hortensia’s.
Toen Flair me deze #Megafoon gaf begonnen de woorden te stromen in schokken en stoten. Er is al zo veel gezegd en er moet nog zo veel gezegd worden. Maar aan de nette, witte mensen die dit lezen, en die (terug) recht willen leren lopen, maar niet weten waar te beginnen: begin met te luisteren. Naar mensen van kleur, naar zwarte vaders, naar dochters die woorden typen en hopen dat ze kunnen dienen als meerwaarde in de vele moeilijke conversaties die nog gaan volgen. En als ze dat nog niet kunnen, beschouw deze woorden dan alsjeblieft als een ode. Een ode aan zwarte vaders, die hun dochters de wereld gunden. En alleen daarom al rust, respect en reparaties verdienen. Ook al gunt de wereld hen dat (nog) niet.
Gladys Ferro is een Antwerpse hair- & make-upartieste slash content creator met een passie voor hiphop, good vibes en glossy make-up. Via haar Instagrampagina geeft ze dagelijks een kijkje achter de schermen van haar vele avonturen. Gaande van samenwerkingen met Kaart Blanche, behind-the-scenes op de set van de nieuwste muziekvideo’s tot het mee organiseren van de HomeComing parties met bff DJ Lady S, een concept waarmee lokaal hiphoptalent een platform krijgt.
https://www.instagram.com/p/CAimgRfHYfI/
Wil je reageren? Voel je je geroepen om ook je mening te laten horen? Stuur je opinie of open brief dan naar megafoon@flair.be !
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
