Je bent jong en je verschilt wat. Jens Hensen is student aan de Hogeschool PXL en verloor zijn vader. Hij moest op zijn 21ste de begrafenis in goede banen leiden en voor de eerste keer vechten tegen een pijn die onherkenbaar is voor de meesten van zijn leeftijdsgenoten. ‘Mijn gedachten zijn een web waarin ik mezelf heb gevangen. En de dood van mijn vader achtervolgt me. Ik voel me alleen met die zorg en de zwaarte van alledag weegt steeds harder door.’
In onze reeks #Megafoon bieden we relevante stemmen een megafoon aan. We geven met andere woorden ons bereik even weg aan wie iets waardevols te zeggen heeft en daarmee blikken kan doen verruimen.
Op school zeiden ze me dat het goed is om mijn gedachten te verzetten door taken te maken en met iets bezig te zijn. Die afleiding was nu net wat me dwars zat. Ik wil net bewust mijn gedachten bij papa houden om toch nog het gevoel te hebben bij hem te zijn. Dat is immers het enige contact dat ik nog met hem kan hebben.
Ik kan me nog precies voorstellen hoe ik zijn stokkende laatste adem door de beademingsbuis hoorde. In het ziekenhuis bleef ik al uren bij hem, omdat ik hem niet alleen wilde laten sterven. Toch was ik er niet op het moment dat hij overleed in het ziekenhuisbed. Mijn broer was op een fuif en hij vroeg me of ik hem kon ophalen, nadat hij het nieuws had vernomen dat papa ieder moment kon sterven. Ik sprong in de auto met veel tegenzin, want ik moest papa alleen laten. Ik keerde terug met mijn broer, maar die rit was er te veel aan. Bij aankomst op de palliatieve afdeling stonden de verzorgsters mij op te wachten. Ze moesten het haast niet uitspreken of ik wist het al. Plotseling werd ik overspoeld door een schuldgevoel. Ik liet papa in eenzaamheid gaan en dat neem ik mezelf sindsdien kwalijk. Om dan de volgende dag naar een klasgenoot te moeten luisteren die enthousiast vertelt over de bonte fuif van de vorige avond, was frustrerend.
Droge tranen
Weer in de klas op een stoel aan m’n laptop ga ik op in de achtergrond. Het lijkt alsof iedereen aan me voorbijgaat zonder even om te kijken. Ik wil zwaaien, maar ik doe het niet. De weerstand om over mijn vader te spreken met een leeftijdsgenoot is groot. ‘Ze zullen me toch niet begrijpen’, stel ik dan. De gangbare gespreksonderwerpen zijn nu geen match voor mij. In mijn hoofd overloop ik de telefoontjes die ik niet mag vergeten te plegen om mijn vaders rekeningen en verplichtingen af te handelen. Ik voer momenteel een mentale uitputtingsslag en dan vraagt een medestudent mij na de herfstvakantie: ‘Hey Jens, heb je een leuke vakantie gehad?’
Pas nu ik mijn schooltaken tijdelijk aan banden heb gelegd, besef ik dat mijn papa er niet meer is.
Op die stoel in de klas wellen de tranen op. De leerkracht maakt tijdens de les over goede vragen stellen in een interview een spottende opmerking over de dood van een vader. Enkele medestudenten giechelen, maar ik kan enkel de pijn verbijten. Het is de zoveelste confrontatie met de dood van mijn vader die ik op school moest verdragen. Ik zit vast op die stoel en kan niet ontsnappen aan de omgeving die me lijkt te negeren. Die tranen verstoot ik dan maar.
Nu ik mijn schooltaken tijdelijk aan banden heb gelegd en niet meer naar de les ga, besef ik pas dat mijn vader is heengegaan. Ik draaide tot nu toe steeds mee in een omgeving waar alle puntjes op de i moeten staan en persoonlijke problemen ingeslikt moeten worden. Op school is iedereen bezig met de voltooiing van zijn of haar doelen en verplichtingen. Studenten praten boeken vol, maar ik krijg geen pen om een paar bladzijden over emotioneel verlies te schrijven. Daarbovenop steekt de samenleving zoveel valse prioriteiten in mijn hoofd dat ik amper aandacht kan besteden aan wat echt belangrijk is voor mij. Als de bel op school gaat, luister dan eens goed naar de verdwaalde echo van iemand die om steun en erkenning roept.
Tekst: Jens Hensen, student aan de Hogeschool PXL
Wil je reageren? Voel je je geroepen om ook je mening te laten horen? Stuur je opinie of open brief dan naar megafoon@flair.be
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
