Kaat Bollen: ‘Ja, ik ben soms sexy. Maar dat maakt mijn diploma’s niet minder waard. Dat maakt míj niet minder waard’

Ik ben Kaat Bollen. De meesten van jullie kennen me vermoedelijk als seksuologe, maar ik ben ook oplossingsgericht therapeute en psychologe. En de laatste tijd knelt daar blijkbaar het (gehakt) schoentje. Ik ben vorig jaar namelijk voor de psychologencomissie gedaagd omdat ik volgens een andere psycholoog, die ik niet ken, nooit gehoord of gesproken heb, mijn lichaam te veel zou gebruiken. De aanleiding van deze klacht was het feit dat ik een burleskshow gepresenteerd had. In korset en netkousen. De horror!

Het hart zonk me in de schoenen toen ik op de trouwdag van mijn broer het aangetekend schrijven ontving. Een tuchtraad tegen mij? Ik die juist deontologie hoog in het vaandel draag en heel bewust met mijn beroepseer en de kwaliteit van mijn job omga? Vandaar ook al die diploma’s. Maar diploma’s zijn schijnbaar niet van tel als er mannen zijn die je te sexy vinden. Ik moest dus voor de tuchtraad komen en, eerlijk is eerlijk, ik had verwacht vrijgesproken te worden. We leven toch in 2020? We veroordelen mensen toch niet meer op hoe ze eruitzien? Of wacht, misschien doen we dat onbewust wel. We zijn ook maar mensen en we steken andere mensen graag in hokjes. Dat maakt onze wereld overzichtelijk en schijnbaar controleerbaar. Dan voelen we ons (pseudo)veilig.

Dus ja, vooroordelen zijn de wereld nog niet uit. Maar is het daarom niet net zo belangrijk om je bewust te zijn van de vooroordelen die je hebt? En als die uitgedaagd worden, daar net niet in mee te gaan? Om je er net dan, zeker dan, bewust tegen te verzetten? Misschien denk je weleens dat een vrouw er té sexy uitziet en dus een gold digger is, of geen hersenen heeft, of erg onzeker is. Dat kan allemaal. Maar als je die gedachte bij jezelf opmerkt, dan verzet je je hier toch tegen? Omdat je weet dat dit een gedachte is die kant noch wal raakt, en vooral een erfenis is van de manier waarop we zijn opgevoed.

Eerlijk is eerlijk, ik had verwacht vrijgesproken te worden. We leven toch in 2020?

Die hatelijke dubbele moraal: een man met veel vrouwen en seks is cool en daar kijken we naar op. Een vrouw in dezelfde situatie vinden we een slet en daar kijken we op neer. Ze zou beter moeten weten. Zo had ik schijnbaar beter moeten weten toen ik het podium van die burleskshow betrad. Ik was daar niet als psychologe, maar vooral als Kaat en ook een beetje als seksuologe. Burlesk is immers zo sensueel en zo empowerend voor vrouwen dat ik er als mens én als seksuologe gigantisch achtersta.

Maar schijnbaar had ik moeten beseffen dat deze kledij ervoor zou zorgen dat ik de goede naam van psychologen in het gedrang bracht. Dus ik had me moeten omkleden (of aankleden, kom!) en ik had al helemaal geen foto’s op Instagram mogen zetten. Want iemand die haar seksualiteit (in haar privé!) omarmt kan blijkbaar geen goede psychologe zijn. In 2020. Ja, ik had dus de vrijspraak verwacht. Maar tot mijn grote verbazing kreeg ik een officiële waarschuwing. Als ik me voortaan koest ging houden, zou het dus allemaal wel koelen zonder blazen.

Maar ik wil me niet koest houden, net zoals ik me niet wil laten voorschrijven hoe ik me moet kleden in mijn privé. Ja, ik ben een vrouw. Ja, ik ben soms sexy (al valt dat aardig mee sinds ik hier thuis een tweeling van nu drie jaar heb rondlopen). So what? Dat maakt mijn diploma’s niet minder waard. Dat maakt míj niet minder waard. Niet als psychologe, niet als mens.

Eerlijk gezegd, vind ik deze veroordeling schadelijker voor de goede naam van psychologen dan mijn ‘te sexy’ outfits of posts op sociale media. Als je naar een psycholoog gaat (wat al een gigantische stap is!), wil je toch het gevoel hebben dat je daar niet veroordeeld wordt? Dat je in de therapieruimte helemaal jezelf kan én mag zijn? Hoe kan je dat gevoel hebben als sommige psychologen schijnbaar zo veroordelend naar hun collega’s kijken? Kijken ze dan (stiekem) ook net zo veroordelend naar hun cliënten?

Als je naar een psycholoog gaat (wat al een gigantische stap is!), wil je toch het gevoel hebben dat je daar niet veroordeeld wordt?

Je leest het, ik kon me hier niet bij neerleggen en ging dus in beroep. Ja, dat koest houden mislukte. Nu is het wachten tot september voor het verdict. Maar, cliché, cliché, ik voel me toch al een winnares. Ik kreeg van zoveel vrouwen (én mannen!) een hart onder de riem, zoveel psychologen die zich achter me scharen (gelukkig blijkt de mening van de tuchtraad niet de mening van elke psycholoog), zoveel cliënten die me dankbaar zijn, zoveel jonge meisjes die dezelfde strijd voeren. En dat had ik, door mijn opvoeding, niet verwacht. Ik sta hier niet alleen in. En daarom zal ik strijden. Niet alleen voor mij, maar voor alle vrouwen, alle meisjes, alle psychologen, alle mensen. Maar vooral voor mijn kinderen. Die tweeling die het verdient om op te groeien in een samenleving waarin ze niet veroordeeld worden op hoe ze eruitzien (of op hoe anderen hen zien) maar op wie ze zijn...

Kaat Bollen (34) is psychologe en seksuologe. Ze startte pas haar eigen praktijk (Zinnia) en is ook ambassadrice voor Ladies Night Homeparties. Ze heeft haar eigen webshop met speeltjes (kaatskeuze.be), geeft les op de UCLL en toont op haar Instagrampagina vooral een bijzondere mix van haar job als psychologe/seksuologe en haar mama zijn van Cas en Sam (3jaar). 

Wil je reageren? Voel je je geroepen om ook je mening te laten horen? Stuur je opinie of open brief dan naar megafoon@flair.be !