In onze reeks #Megafoon bieden we relevante stemmen een megafoon aan. We geven met andere woorden ons bereik even weg aan wie iets waardevols te zeggen heeft en daarmee blikken kan doen verruimen. Deze week: mama en ondernemer Katleen Gillis (35) – aka Suzy Wander – over de leugenachtige wereld die influencermama’s ons voorhouden.
Laten we ons niet weer vangen? Ik vraag het me af…
In een tijd waarin zoveel over zingeving geroepen wordt, is er nog nooit zoveel gezoek geweest, en kreeg elke ‘waarheid’ zelden zo’n groot forum. We worden uit ons lood geslagen door Instafamous voorbeelden, met als enige criterium het aantal volgers. En zo geraakt ons innerlijke kompas onzichtbaar ontregeld. Terwijl we gewoon simpelweg wat op zoek waren.
Waar vroeger een tante onophoudelijk advies gaf, of de buurvrouw te pas en vooral te onpas langskwam met tips en middeltjes, worden we vandaag verblind door ogenschijnlijk imperfecte perfectie. Nochtans weten we dat ook die eigenlijk nep is, zelfs wanneer ze nonchalant gepresenteerd is.
We zouden het voor minder niet meer weten! Help, wat is er toch gebeurd met ons buikgevoel? Influencermama’s drijven als glanzende planeten voorbij, terwijl ‘authentieke’ hashtags er als fonkelende manen rond cirkelen. Captions fungeren als sierlijke handtekeningen onder foto’s en selfies, maar eigenlijk zijn ze niet meer dan wat we willen geloven: #grateful mensen in #perfectbliss omstandigheden, en dan liefst nog #nonchalant ook. Er bestaat intussen gelukkig wel de tendens dat het best weleens imperfect mag zijn. En dat is goed, ware het niet dat de ogenschijnlijke versoepeling een nieuwe drift is geworden: #perfectlyimperfect. We laten ons telkens opnieuw vangen.
Misschien zijn Insta moms slachtoffer van hun eigen forum en verslaafd aan bevestiging in de vorm van likes voor hun eigen onzekerheid.
Schuilt er achter de zucht naar bevestiging in mild ouderschap niet ook gewoon een supermenselijke onzekerheid? Want de intentie van vele Insta moms om een inkijk te geven in hoe het écht is, is er wel degelijk. Misschien zijn ze slachtoffer van hun eigen forum en verslaafd aan bevestiging in de vorm van likes voor hun eigen onzekerheid.
Er is niks mis met zoeken! Maar wanneer de tocht plots een Insta worthy doel op zich wordt, dan slaan we de bal toch echt wel mis? Aarding, gevoelens, yoga, latte, me-time, wapperende gordijnen, 1000 tinten beige, neerdwarrelende pluimpjes, perfect bliss brunches, het eindeloos durende dieet, en het obligate glas rosé. Nog nooit werd personal branding zo verward met persoonlijke groei en evolutie. De Insta woman is kwetsbaar, hè? En herkenbaar. Hier een kleine greep uit de Insta-momboutades:
Yoga is een must. Ontstressen kan zich dus enkel voltrekken tijdens de downward-facing dog, in de ideale outfit, uiteraard. Wat als yoga nu eens een verlenging kon worden van innerlijke rust die we ons doorheen de dag gunnen, omdat we minder verslaafd zijn aan wat anderen van ons denken? Zou yoga dan niet net de waarde krijgen die het verdient? Ik vraag het me af.
Latte is mijn me-time-momentje. Ontsnappen aan de wereld met al haar zorgen en beslommeringen, en heel even de druk ontwijken, dat gebeurt met een geplande latte met vriendin. In het havermelkschuimdekentje met hartje zit de enige mogelijkheid vervat om kort weg te dromen over wat zou kunnen zijn. Om even te mijmeren over hoe het zou voelen zonder verplichtingen. Wat als die latte nu gewoon een spontaan moment van onbeladen ontspanning kon zijn op elk moment van de dag, dat niet afhankelijk is van de casual beanie in de herfst en de lucious teenslets in de zomer? Gewoon op jezelf? Ik vraag het me af.
Parenting staat gelijk aan fulltime zorgen. Als mama is het gewoon onwaarschijnlijk druk, tientallen bordjes in de lucht houden. Het voelt allemaal als het warm water opnieuw uitvinden, want vandaag is het tenslotte veel uitdagender om kinderen groot te brengen dan vroeger. Wat als kinderen krijgen, of dromen om er ooit te krijgen, zou vertrekken vanuit de belangrijkste les van bij het aller begin: loslaten? Zouden spontaniteit en eigenheid dan niet terug meer kansen krijgen? Zou de loodzware uitputting dan niet vanzelf verdwijnen? Zou ouderschap dan vooral niet begeleiden zijn in plaats van broeden? Zou dat het nest zo voor elk gezinslid aangenamer maken? Ik vraag het me af…
Insta fame is real. Volgers opbouwen en behouden voelt als een maatschappelijke verantwoordelijkheid. Een achterban kan niet wachten, laat staan teleurgesteld worden. De visuele stijl klopt nu net helemaal, en de stories voegen enkel waarde toe. Wat als zo’n kanaal soms ook eens kanaal mag zijn voor de wereld die schreeuwt, voor een échte echte boodschap? Wat als de rauwe kleuren van de realiteit soms eens getoond zouden worden, waardoor een bewustzijn gecreëerd kan worden bij de achterban? Zou dat immense forum de zoekende mens en de dwalende maatschappij dan niet eens een keertje kunnen dienen? Ik vraag het me af…
Zoeken is dik oké. Kritisch zijn ook. Zijn we echt zo authentiek als we denken? Laten we ons niet te hard doen door de marketing van anderen? Alleszins de moeite om over na te denken... En als we even twijfelen, dan moeten we beseffen dat we dankbaar mogen zijn voor Celeste Barber!
X, Suzy Wander
Katleen Gillis (35) is ondernemer en maakte uitgebreid kennis met de perks ervan, maar minstens zoveel met de harde realiteit van de tegenslagen. Ooit stampte ze een snoepfabriek uit de grond. Vandaag runt ze haar adviesbedrijf Suzy Wander waarin ze bedrijven en teams begeleidt in het capteren van hun business-essentie. Aan bullshit heeft niemand iets. Ze werkt ook als copywriter en marketeer voor verschillende merken. Op Instagram vind je haar terug met “gedachten in gedichten”, en met “blikken inwoorden”. Volg hier haar account @suzy_wander.
Dit bericht bekijken op Instagram
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Wil je reageren? Voel je je geroepen om ook je mening te laten horen? Stuur je opinie of open brief dan naar megafoon@flair.be !
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
