Mei is Pride Month in België. De fysieke stoeten kunnen dan misschien niet doorgaan, wij geven de Pride ook dit jaar de aandacht die ze verdient. Vandaag ligt onze #Megafoon daarom in de handen van Lars Brinkman.
In onze reeks #Megafoon bieden we relevante stemmen een megafoon aan. We geven met andere woorden ons bereik even weg aan wie iets waardevols te zeggen heeft en daarmee blikken kan doen verruimen. Deze week ligt onze megafoon in de handen van Lars Brinkman.
Ik heb in mijn kortstondige leven als gay – ik ben inmiddels 10 jaar uit de kast – de Pride hoofdzakelijk in Amsterdam meegemaakt. Die trekt inmiddels zoveel mensen aan, dat ik – samen met vele anderen – me de afgelopen editie enorm heb geërgerd aan de matching carnavalspakken die sommige heterokoppels aantrekken, om vervolgens ladderzat aan de grachten mee te blèren met de Village People alsof ze een concert van Marco Borsato bijwonen.
Gelukkig is het in Antwerpen nog niet zover gekomen. Daar is de wagenparade een beetje het tegenovergestelde: het publiek staat soms maar een of twee rijen dik, en hier en daar kijken de toeschouwers aan de kant zelfs wat onverschillig naar de uitgesproken figuren die aan hen voorbij trekken. En op de feesten die volgen zijn voornamelijk witte cisgender homomannen aanwezig. Wat gaat er hier mis? Zijn we de essentie van de Pride kwijtgeraakt? Weten we nog wel wat we hier staan te vieren en waarvoor we vechten?
Om het geheugen even op te frissen: na een protest in New York in de jaren zeventig van zwarte transvrouwen die hun rechten en erkenning opeisten, groeide de Pride uit tot een beweging van wereldformaat. We staan op de schouders van deze transvrouwen. Een groep die vandaag de dag veruit nog steeds het meeste geweld, discriminatie en racisme op alle mogelijke vlakken ondervindt. Dat juist deze groep op beide Prides zeer ondervertegenwoordigd is, wringt. En dat de meest zichtbare groep op de Prides de witte cisgender homoman is, voelt ook wat ongemakkelijk. Het toont hoe weinig we in contact staan met onze queer geschiedenis. En hoeveel werk er nog aan de winkel is.
Zijn we de essentie van de Pride kwijtgeraakt? Weten we nog wel wat we hier staan te vieren en waarvoor we vechten?
Een sprong in de tijd naar 2011. Toen ik in dat jaar als gay uit de kast kwam, reageerde iemand die dicht bij me staat: ‘Ik vind het helemaal prima Lars. Maar een ding: als je maar niet verwijfd gaat doen.‘ Hij zei het bijna op een verbroederende manier. Met een glimlach. En zijn intenties waren goed.
Maar in die opmerking zit een wereld van misogynie besloten. Die opmerking wil niet alleen zeggen: ik zal je niet meer accepteren als je je feminien gedraagt. Maar daarnaast ook: ik zie feminien zijn als iets wat minder is dan ik. En laat dit nou nét de denkbeelden zijn die de transvrouwen in New York al in de jaren zeventig bevochten.
Maar ik, weer in 2011, was al hartstikke opgelucht dat het hoge woord over mijn gay-zijn eruit was, en antwoordde: ‘Nee, nee, zo ben ik helemáál niet! Ik blijf gewoon mezelf hoor.’ En zo stapte ik eigenlijk meteen van de ene in de andere kast. De kast van openlijk gay zijn, maar wel op een zo hetero-normatieve manier mogelijk. Ik kon nu wel verliefd worden op een jongen, maar ik kon geen feminiene kleding dragen, niet met mijn benen over elkaar gaan zitten en geen make-up dragen. Voor mij geen losse polsjes en geen flapperende handjes.
Vanaf dat moment ben ik begonnen met het tegenhouden van dingen die ik eigenlijk heel leuk vind. Dingen die diep in mij genesteld zitten en waarvan het vanbinnen bij mij helemaal gaat fonkelen en tintelen. Want oh, wat laat ik graag mijn handjes flapperen! En wat beweeg ik lekker met mijn heupen, doe ik graag nagellak op en trek ik soms het allerliefst een paar hakken aan.
Ik stapte eigenlijk meteen van de ene in de andere kast.
En gelukkig sporen mijn vrienden me ook aan om dat vooral te blijven doen en mezelf in al mijn facetten te omarmen. Gelukkig zijn er anno 2021 genoeg safe spaces, gay-kroegen en feesten waarin ik mezelf kan laten gaan. En gelukkig is daar elk jaar de koningin van alle gay-feesten, als een schitterend baken aan de horizon: de Pride.
De plek waar het allemaal begon. De plek waar alles wat in ons schuilt volledig zichtbaar naar voren mag treden. De Pride is iets waardevols waar we met zorg mee om moeten blijven gaan. Daarin moeten we kritisch blijven, ook naar de community zelf toe. Het doet me enorm veel pijn als ik zie hoe mensen die vaak zelf aan de lijve hebben ondervonden hoe het is om buitengesloten te worden, zélf anderen gaan buitensluiten. Dan zie ik hoe een destructief patroon door onszelf herhaald wordt. Dat is een hardnekkige kronkel waar we onszelf uit moeten bevrijden.
Daarom, mijn prachtige paradijsvogels, herinner jezelf er deze Pride aan waarom je hier bent. Voor wie je hier staat. Denk terug aan waar het begon. Als je onderdeel bent van deze Pride, dan vecht je niet alleen voor witte cisgender personen, maar evengoed voor queer personen van kleur, voor transgender, aseksuele en intersekse personen. Het is en blijft onze gezamenlijke opstand. Ons feestje. Onze schreeuw. Wees zacht voor elkaar, deze Pride. Durf er voor elkaar te zijn. Wees teder en sensitief. Je mag boos zijn. Je mag verdrietig zijn. Je mag je kwetsbaar voelen. Maar houd je aan elkaar vast. Hier kunnen wij samen in het volle daglicht onszelf met trots aan de wereld tonen, en met die zichtbaarheid onze erkenning en ons bestaansrecht opeisen. Dát is waar de Pride in de essentie over gaat. Want in al onze neongekleurde outfits, onze leather bondage fashion en onze regenboogveren zit een vrolijke schreeuw om empathie. Ook naar elkaar toe.
Als je onderdeel bent van deze Pride, dan vecht je niet alleen voor witte cisgender personen, maar evengoed voor queer personen van kleur, voor transgender, aseksuele en intersekse personen.
En dan als laatste, het zeemeerminpakdragende, straalbezopen, meeblèrende heterokoppel aan de zijlijn van de parade, richt ik mij heel graag nog even tot jullie.
Ik ben heel blij dat jullie je betrokken voelen bij deze beweging. Toch wil ik met jullie delen dat als jullie je engageren voor deze viering die ook een protest is, dat het belangrijk is dat je begrijpt waar je in staat. Natuurlijk is het fantastisch als jullie mee staan te juichen aan de kant, maar weet dat dit geen carnavalsstoet is. Blijf voor ogen houden wat wij hier proberen te bevechten. Blijf voor ogen houden waarvoor je juicht. Als je er bent om je steun te betuigen, ben je meer dan welkom. Maar zie het alsjeblieft niet als een zuipfeest en als een kans om aapjes te kijken. Dat is gewoonweg niet chique. De Pride is geen Efteling.
Daarnaast: laat dat biertje nog heel even staan en ga in gesprek met de mensen om je heen. Stap eens op iemand af voor een gesprek over bijvoorbeeld de gender-inclusieve opvoeding van je kind. Je kan zo bijvoorbeeld eens kletsen over non-binaire kinderkleding of waarom je de heteroseksualiteit van je kinderen (en iedereen om je heen trouwens) niet als vanzelfsprekend zou moeten zien. Geef ons het gevoel dat je hier bent om ons te steunen. Luister naar ons. En sta open voor een verschuiving in je hetero-normatieve wereldbeeld. Kijk deze Pride eens naar je eigen omgeving. Is die voornamelijk hetero-normatief? Wil je dat zo houden? Of wil je daar iets aan veranderen?
Ten slotte, mijn glitterpak-lovers, wil ik aan jullie verzoeken: Zie ons. Erken ons. Zie onze kwetsbaarheid. Voel ons protest. Zie ons geluk en onze noodzaak in elke danspas die we maken, in elke glitter op ons gezicht en elke zwaai van onze vlag.
Lars Brinkman (27) is acteur en theatermaker. Hij speelde o.a. in ‘wtFOCK’ en maakt zich hard voor eerlijke queer representatie in de theater-, tv- en filmwereld. In zijn eigen voorstellingen zet hij zijn genderfluïditeit in, en vertelt verhalen vanuit een roze perspectief. Volg hem voor zijn toekomstige projecten op zijn Instagramaccount @larsbrinkman12.
Wil je reageren? Voel je je geroepen om ook je mening te laten horen? Stuur je opinie of open brief dan naar megafoon@flair.be !
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
