‘Ik moest me ettelijke keren verdedigen in mijn keuze om alleenstaande moeder te worden, en nu Aster er is, kan ik bevestigen dat die tendens zich verderzet.’
‘Of het nu gaat over borstvoeding versus flesvoeding of theorieen rond slaaptraining: de meningen zijn alomtegenwoordig’
Vorige zomer startte onze columniste Laura (30) met een hormoonbehandeling om een kindje te kunnen krijgen van haar overleden man Kobe. Eerder dit jaar kondigde ze haar zwangerschap aan en op 20 juli 2023 kon ze hun prachtige dochter Aster in de armen sluiten. Ze neemt ons mee tijdens haar eerste momenten als kersverse mama.
Iedereen heeft wellicht een beeld van wat het is om moeder te zijn. Zo is een moeder lief, zorgzaam en begripvol. Ze luistert en troost. Ze cijfert zichzelf weg om haar kleintje een kus op die zere knie te geven en jongleert met honderd prioriteiten. Ze kookt, kuist en kolft tegen de sterren op. Kortom, de verwachtingen rond het moederschap zijn torenhoog, en als ik eerlijk ben, moet ik toegeven dat ook ik mezelf er best vaak aan moet herinneren dat ik niet in dat strakke keurslijf van de perfecte moeder hoef te passen. Dat keurslijf werd me overigens al tijdens de zwangerschap aangemeten.
Zo werd er gediscussieerd over of ik niet te veel dan wel te weinig gewicht bijkwam en gepolst naar of ik wel gezond en gevarieerd at. Toen de rouw me in het derde trimester even overviel, kreeg ik te horen dat dat een negatieve invloed op ons kleintje zou kunnen hebben. Als absolute winnaar in de categorie ‘ongevraagd advies’ kreeg ik zelfs een link naar een video toegestuurd waarin een zelfverklaarde professor zijn publiek informeert over waarom hoogopgeleide alleenstaande vrouwen met kind niet gegeerd zijn op de datingmarkt.
We sloten een pact om ongevraagde meningen voor ons te houden en enkel advies te geven als daar expliciet naar gevraagd wordt.
Elke keer opnieuw werd dat ongevraagde advies verpakt in goede bedoelingen. Ik moest me ettelijke keren verdedigen in mijn keuze om alleenstaande moeder te worden, en nu Aster er is, kan ik bevestigen dat die tendens zich verderzet. Sterker nog: een kind blijkt publiek domein. Of het nu gaat over borstvoeding versus flesvoeding, routine en regelmaat of theorieen rond slaaptraining, de meningen zijn alomtegenwoordig. Bovendien wordt de polarisatie tussen beide kampen in voorgaande discussies opgestookt door vurige moeders die overtuigd zijn van hun waarheid.
Wanneer mijn koelkast weer leeg is en mijn mailbox en hoofd vol zitten, herinner ik mezelf er daarom aan dat oké goed genoeg is. Als er een boodschap is die ik Aster hoop te mogen meegeven tijdens haar omzwerving op deze planeet, is het dat perfectie een nobel maar onmogelijk streven is. We mogen dus best wat liever zijn voor onszelf. En voor elkaar.
Ik omring me alvast met een clubje aan milde moeders die vooral handelen uit liefde: stuk voor stuk mama’s die oprecht het beste voor hun kind willen en tegelijkertijd erkennen dat het vaak zoeken is, dat ouderschap. Samen sloten we een pact. Om ongevraagde meningen voor ons te houden en enkel advies te verlenen als daar expliciet naar gevraagd wordt. Om bescheiden onze ervaring te delen wanneer een andere mama in het duister tast. Om elkaar te steunen en helpen. Om kennis uit te wisselen zonder oordeel. Wie doet mee?
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
