‘””Was je eigenlijk gescheurd of geknipt?”” vroegen mensen. Ik was gebroken, maar daar werd niet naar gevraagd.’

Nele is twee jaar geleden mama geworden en doet het daarom of desondanks nóg eens allemaal opnieuw! Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.

‘Don’t hold the baby, hold the mother.’ Het is een zin die ik tijdens de kraam­periode las en die me tot tranen toe bewoog. ‘Draag niet alleen de baby, draag ook de moeder.’ Ik herinner me dat we bezoek kregen, twee weken na de geboorte van de jongste. Meer dan die twee weken waren er toen niet nodig geweest om me fysiek en mentaal volledig uit te putten.

Ik was een wrak, en dat zou nog maar het be­gin zijn van een lange periode waarin ik me slecht voelde. Ik wilde me onder de dekens verstoppen, maar in plaats daar­van moest er zoveel. Ik begon spontaan te huilen toen ik het bezoek binnen­ liet, want dat was de enige manier waarop ik duidelijk kon maken hoe ik me voelde. Maar daarop kreeg ik te horen wat moeders wel vaker te horen krijgen: ‘Ja, die eerste we­ken... Dat is gewoon even door­bijten, hoor.’ Er volgden nog een schouderklopje en de vraag waar de baby was. ‘Want daarvoor zijn we hier’, klonk het.

Op dat moment stokte mijn adem. De baby had daar en toen helemaal nie­mand nodig, behalve mij misschien. Zij sliep gewoon in haar wiegje, volgens mij zelfs met kak tot op haar rug. Perfect gelukkig! De enige die daar en toen iemand nodig had, was ik. En die nood werd volledig gene­geerd, bovendien door mensen die me dierbaar waren. Ik probeerde me te herpakken, kweelde mee dat de baby zo schattig was en verbeet mijn tranen. En ik antwoordde op de vragen die me gesteld werden. Het was een soort van FAQ die tijdens een babybezoek doorlopen wordt: hoe het met de baby ging, of ze goed at, of ze al veel veranderd was, op wie ze leek, of ze veel huilde... Eén vraag was voor mij: was ik eigen­lijk gescheurd of geknipt?

Het enige juiste antwoord was dat ik gebroken was. Maar de vraag die daarbij hoorde, werd niet gesteld. Toen het bezoek weer vertrok, bleef ik verdwaasd achter. Ik voelde me niet gehoord, zelfs niet gezien. Bij een babybezoek is die lieve baby meestal de ster van de show. En waarom ook niet? Het is gewoon jammer dat niet veel mensen een kijkje achter de cou­lissen durven te nemen. Daarom een klein stukje advies: die baby is meest­al wel oké, daar wordt voor gezorgd. En als dat niet zo is, zal die baby niet aarzelen om enig ongenoegen met luid gehuil duidelijk te maken. De er­varing leert me dat moeders het zelf net iets anders aanpakken. Zij huilen ook, maar niet voor een groot publiek. Zij doen het in stilte. In bed, onder de douche, in de auto of op het toilet. En al te vaak wach­ten ze tevergeefs op de vraag hoe het écht met hen gaat. Dus vraag dat in het vervolg eerst, want als een moeder zich gedragen voelt, durft ze misschien ook écht te antwoorden.

Meer columns van Nele lees je hier.