‘Omdat het kan. En omdat ik het doe.’
‘Ik ga van moeder naar personal assistant van twee min-zesjarigen die op elk moment van de dag een nieuw verzoek kunnen indienen’
Columniste Nele is moeder van een peuter en een kleuter. Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.
Wat hebben mijn kinderen écht nodig? Dat is de vraag die iedere ouder zich weleens of meerdere keren stelt. Hier gebeurt dat meestal terwijl ik probeer te voorkomen dat de ene de andere bijt of mijn telefoon in de wc gooit. In het begin leek het antwoord simpel. Toen mijn kinderen baby’s waren, hadden ze mij nodig. Mijn borsten, om precies te zijn. En een plekje op of tegen mij aan. Dat was de ‘need to have’, en daarmee kon ik dealen. Dat was best overzichtelijk. Het ging goed. Enkele weken. En toen begonnen die noden meer en meer uit te breiden.
Mijn kinderen hadden niet alleen mij nodig, maar ook rust, regelmaat, die ene specifieke tut en alleen dát knuffeltje dat ik net niet vond. En dan die fles die alleen in een bepaalde hoek gehouden mocht worden met de ene hand terwijl ik met de andere hand de vaatwasser uitlaadde. Korte samenvatting: het werd al wat minder overzichtelijk. Met één kindje met autisme zijn die noden nog net iets specifieker geworden. Wat zij nodig heeft, is me even vaak wel als niet duidelijk. We mogen niet te veel lawaai maken, tenzij ze zelf mee lawaai maakt. Dan is het oké.
De dagplanning verandert het best niet te vaak, tenzij ze die verandering zelf nodig heeft. En pasta is haar lievelingseten, tenzij dat niet meer zo is. En dat is voor haar allemaal heel logisch. Bovendien spreken we hier over behoeften, niet over voorkeuren. Je denkt dat je het snapt, en dan verandert de handleiding plots weer. De ‘need to have’ wordt een ‘nice to have’, om te eindigen in een ‘never again’. Tel daar nog een veeleisende kleuter bij, en ik ga van moeder naar personal assistant van twee min-zesjarigen die op elk moment van de dag een nieuw verzoek kunnen indienen. Omdat het kan. En omdat ik het doe. Want als ik het doe, gebeurt er wel iets wonderlijks: dan krijg ik twee blije kinderen. Dat maakt de extra-denkwerk-shift enigszins de moeite waard.
Maar de vraag daarbij blijft: wat hebben mijn kinderen nu écht nodig? Een moeder die meeveert of die grenzen stelt? Is het een strak schema of juist de vrijheid om te doen wat ze willen? Hebben ze nieuw speelgoed nodig, of gewoon toegang tot die oude doos met oude bril die al drie maanden klaarstaat om weg te gooien? Moet ik hen leren volhouden of loslaten? Links of rechts? Is er iemand die het weet? En doe ik het net goed of helemaal verkeerd? Hoe meer ik me afvraag wat hen écht gelukkig maakt en wat zij nodig hebben, hoe meer ik uitkom bij dingen die mij ook gelukkig maken en die ik ook nodig heb: fijne momenten samen, zonder gejaag.
Een prot onder het deken en wapperen met dat deken. Chips in de zetel. Een handje in mijn handen. Geen ‘nice to have’, geen ‘need to have’. Alleen wij. Samen. Misschien is dat wel het antwoord. Geen nieuw speelgoed, geen schema’s of elke dag pasta. Misschien is wat mijn kinderen écht nodig hebben gewoon dat: een moeder die haar best doet, die soms een fout maakt en die hen boven alles het gevoel geeft dat ze er helemaal mogen zijn. Zelfs met al hun noden. Want als dat niet genoeg is, weet ik het ook niet meer.
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
