‘Ik roep vaker, heb minder geduld en verlies soms de controle over mijn kinderen en daarbij ook over mezelf.’
‘Ik ben allesbehalve de moeder die ik dacht dat ik zou zijn. En daar word ik eigenlijk elke dag aan herinnerd.’
Columniste Nele werd drie jaar geleden moeder en desondanks of net daarom doet ze het nog eens opnieuw! Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.
Vroeger dacht ik dat het moederschap zou zijn zoals huisje-tuintje-boompje spelen, maar dan minder basic. Ik zou een fitte mama zijn die met warme koffie in een herbruikbare beker tussen de opvang en school zou flaneren, waarbij ik onderweg vrolijk zou knikken naar andere ouders, zoals vrachtwagenchauffeurs dat doen naar elkaar. Ik zou de kinderkamers inrichten zoals dat op Pinterest gebeurt, ik zou knutselen met hen, koekjes bakken en samen naar de speeltuin gaan. En meespelen! Beperkte schermtijd!
Blijkt dat er dus meer aan is dan dat. En dat ik niet in het minst lijk op de moeder die ik dacht te zijn. Ik had waarschijnlijk meer rekening moeten houden met enkele obstakels: de combinatie met het werk en een relatie, sociale verplichtingen, de oneindige stoet bacillen en andere valkuilen die de zaak enigszins bemoeilijken... Ik wist ook niet dat ik zo moe zou zijn, fysiek en mentaal. Dat ik me soms verloren zou voelen, alleen en ongeschikt. Vooral dat laatste zelfs. Maar hoe kan je rekening houden met dingen die je niet eens kon vermoeden op voorhand?
Want ik knutsel niet, koop gewoon koeken in de supermarkt en laat hen het liefst alleen spelen. Met onbeperkte schermtijd. Ik roep vaker dan ik zou willen. Ik heb minder geduld dan ik dacht. En ik verlies soms de controle over mijn kinderen en daarbij ook over mezelf. Het moederschap voelt voor mij daarom vaak aan als balanceren op een slap koord. Een koord dat gewoon op de grond ligt en waarover ik struikel in mijn haast, want ik ben ook altijd gehaast en kan zelden mijn koffie warm drinken.
Het is allemaal ook veel meer schizofreen dan ik dacht. Het ene moment kan ik zo genieten van die twee kleintjes, om er hen het andere moment van te verdenken dat ze alleen op deze wereld gekomen zijn om me het leven zuur te maken. Vooral dan wanneer de kleuter me fysiek en verbaal mishandelt als ik haar gewoon vraag om een slipje aan te trekken. Om daarna weer vertederd te worden door een knuffel.
Ik ben allesbehalve de moeder die ik dacht dat ik zou zijn. En daar word ik eigenlijk elke dag aan herinnerd. Ik voel dan verdriet voor die versie van mezelf. Alsof het een soort verlies is, een gevoel van rouw voor iets wat ik nooit ben geweest of heb gekund. Maar misschien is dat verdriet nodig om ook wat vreugde te voelen: ik ben namelijk niet altijd die goede moeder die ik wilde zijn, maar ik ben wel de beste moeder die ik kan zijn.
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
