‘Met de tools die ik had.’
‘Ik hoop dat ik later tot de conclusie kom dat ik in het moederschap het beste deed wat ik kon’
Columniste Nele is moeder van een peuter en een kleuter. Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.
Als ik vandaag terugkijk naar foto’s van een paar jaar geleden, gebeurt er iets opmerkelijks. Ik vind dan namelijk dat ik er toen slank uitzag. Slanker dan ik me op dat moment herinnerde, in elk geval. Destijds dacht ik daar heel anders over. Toen stond ik voor de spiegel, was ik niet helemaal tevreden en geloofde ik evengoed dat ik er een paar jaar daarvoor waarschijnlijk beter uitzag. Het is een cirkel die maar blijft draaien. Waarschijnlijk zit ik over een paar jaar ook weer met een zak chips op mijn schoot naar de foto’s van nu te kijken en te denken dat ik er toen toch goed uitzag.
En toch sta ik nu, op dit moment, opnieuw te twijfelen, mezelf te bekritiseren en te strijden met dat beeld in de spiegel. Ik vermoed dat ik die strijd met de kilo’s, en vooral met mezelf, nooit helemaal zal winnen. En ik vrees dat dat geldt voor zoveel vrouwen. Iets vergelijkbaars gebeurt volgens mij ook in het moederschap. Elke dag twijfel ik of ik het wel goed doe. Of ik geduldig genoeg ben, creatief genoeg met al dat geknutsel, liefdevol genoeg, verbindend genoeg en noem maar op.
Er zijn dagen waarop ik ervan overtuigd ben dat ik tekortschiet. Dat ik meer moet doen, beter moet zijn en harder moet proberen om alles perfect in balans te houden. Die twijfel is soms even hardnekkig als slopend. Maar onlangs viel het me dus op dat diezelfde cyclus van denken zich net als bij die oude foto’s ook hier herhaalt. Want net zoals ik pas later besef dat ik er een paar jaar geleden slanker uitzag dan ik dacht, denk ik dat er een dag komt waarop ik zal terugkijken op dit prille moederschap en me af zal vragen waarom ik in hemelsnaam dacht dat ik het niet goed deed.
Ik hoop dat ik dan tot de conclusie kom dat ik het wél goed deed en dat ik het beste deed wat ik kon met de tools die ik had. Dat mijn kinderen gelukkig en geliefd waren, en dat ze het goed hadden, ook al voelde dat op sommige dagen misschien niet zo. Ik stel me voor dat ik dan terugdenk aan die momenten waarop ik me zorgen maakte over al die kleine en grote dingen: of ik wel genoeg aandacht had voor hun emoties, of ik niet te streng maar ook niet te los was, of ik wel goed genoeg luisterde... En dat ik dan kan besluiten dat ik het goed gedaan heb, zelfs op de dagen dat ik dacht dat ik faalde. Want ook dan was ik eigenlijk gewoon een moeder die haar best deed, net als iedereen.
Als moeder zie je vaak enkel je eigen fouten en tekortkomingen, waardoor je vergeet dat je echt wel genoeg liefde geeft en dat er ook successen en mooie momenten zijn. Het is alsof je zo hard met de details bezig bent, dat je het grotere geheel niet meer ziet. Dat je jezelf niet meer ziet. Misschien wordt dat dan later wel weer helder, net als bij die oude foto’s. Misschien is dat gewoon hoe het werkt. Als die vicieuze cirkel ons iets leert, is het wel dat het tijd is om nu, vandaag, te beslissen dat je genoeg bent. Niet pas over tien jaar. Niet wanneer je oude foto’s bekijkt. Maar nu, op dit moment. Misschien moet je gewoon besluiten dat je het nu al goed doet.
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
