Columniste Nele werd drie jaar geleden moeder en desondanks of net daarom doet ze het nog eens opnieuw! Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.
Nieuw leven op deze wereld brengen is op zich al een pijnlijke zaak voor een vrouw, maar de ervaring leert me dat nieuw leven op deze wereld gróótbrengen nog pijnlijker kan zijn voor een vrouw. Omdat je ergens onderweg als vrouw plots ook moeder wordt.
Het zou dan ook fijn zijn om in een status quo te leven wanneer je kinderen krijgt, maar het moederschap dwingt je op je knieën, tot bloedens toe. Om je daarna met een schop onder je achterste weer recht te laten komen en verder te laten gaan. Maar dan net een tikje anders. Het verplicht je namelijk om te veranderen en in het beste geval te groeien, ook al moet dat soms met tegenzin en ook al doet het soms pijn.
Al die soorten pijn zijn de groeipijnen van een moeder. Pijn die je voelt op het moment dat het moederschap steekt, kwetst en verwondt.
Alle verantwoordelijkheden die je moet dragen, zitten als een steentje in je schoen. Alle zorgen die je hebt en moet geven, steken als een splinter in je huid. De opofferingen die je maakt, pikken als een vliegje in je oog. De vermoeidheid zeurt als een ingescheurde nagel. En het doet allemaal nog meer pijn als je jezelf ervan probeert te overtuigen dat je het zonder enige moeite doet. Al die soorten pijn zijn de groeipijnen van een moeder. Pijn die je voelt op het moment dat het moederschap steekt, kwetst en verwondt.
Wanneer kinderen onverklaarbare pijn hebben aan hun armen of benen, klasseren we die ook weleens als groeipijn, ook al kan niemand echt bewijzen dat fysiek groeien werkelijk pijn doet. Mentale groei daarentegen hurts wel degelijk like a motherfucker.
Het is ironisch dat kinderen grootgebracht moeten worden door een moeder die zelf nog prematuur en op sommige momenten zelfs weerloos is, net als die kinderen.
Er zou nochtans iets tegenover al die pijn staan. De liefde die je voelt voor je kinderen, zou zalvend zijn. Ik heb heel veel liefde voor mijn kinderen, maar toch heb ik soms het gevoel dat die kinderen die tube zalf leeg hebben geknepen, gewoon omdat dat tof is. En ik sta erbij en kijk ernaar, om vervolgens tevergeefs te proberen die zalf weer in die tube te duwen. Tot ook dat pijn doet.
Het is ironisch dat kinderen grootgebracht moeten worden door een moeder die zelf nog prematuur en op sommige momenten zelfs weerloos is, net als die kinderen. Maar misschien zorgt die gelijkheid er net voor dat moeder en kind samen kunnen groeien. Misschien is dat de bedoeling. Waarschijnlijk is dat de bedoeling. Die vaststelling is even zalvend als pijnlijk
Meer columns van Nele lees je hier.
