‘Bij de val die ik maakte tijdens de kraamperiode van mijn tweede dochter was ik gestruikeld over mijn eigen verwachtingen.’
‘Ik voelde me verslagen, alsof ik had gefaald. Niet enkel in mijn moederschap, maar in al mijn rollen.’
Columniste Nele werd drie jaar geleden moeder en desondanks of net daarom doet ze het nog eens opnieuw! Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.
Is de val van de roze wolk pijnlijk?
Ik knikte overtuigd en voelde hoe er zich een krop in mijn keel nestelde.
Die vraag staat in mijn boek FAQ: het moederschap en die vraag werd me ook gesteld tijdens een babbel over dat boek.
Ik maakte me er niet vanaf met een grap, zoals ik dat bij de andere vragen wel had gedaan. In de plaats daarvan liet ik het even binnenkomen, bij mij en bij het publiek tegen wie ik sprak. Een stilte viel, alle ogen waren op mij gericht. Ik twijfelde of ik moest toegeven aan mijn emoties of die krop wegslikken. Ik koos voor het eerste, want dat was het enige wat me echt zou lukken.
‘Ik word heel verdrietig van die vraag’, antwoordde ik. ‘Dus ja. De val van de roze wolk is pijnlijk.’
Bij de val die ik maakte tijdens de kraamperiode van mijn tweede dochter was ik gestruikeld over mijn eigen verwachtingen en met een harde klap op de grond beland. Ik voelde me verslagen, alsof ik had gefaald. Niet enkel in mijn moederschap, maar in al mijn rollen.
Ondertussen ben ik weer opgestaan, maar die val zal ik waarschijnlijk nooit echt kunnen vergeten. Ik denk dat de grootste wonden wel zijn genezen, maar er zijn littekens overgebleven. Blauwe en zwakke plekken. In de band die ik heb met mezelf, bijvoorbeeld. Met mijn partner en mijn dochters, met vrienden en familie die me hebben helpen rechtstaan.
Tijdens dat gesprek over het boek vond ik de woorden toen niet die ik nu wel vind, dus ik hield het op het volgende:
‘Ik heb het gevoel dat het een soort pijn is die je altijd meedraagt in je moederschap, op verschillende manieren en momenten.’
Ik had net die krop en mijn hart uitgekotst over dat publiek en ik kon alleen maar hopen dat ze er niet vies van waren. Dat er verschillende hoofdjes tegenover me instemmend knikten, kon ik niet zien.
Ik maakte uiteindelijk toch nog een grap en het gesprek ging verder, maar anders dan voordien. Nog eerlijker, nog echter, denk ik.
Na de babbel kwamen er verschillende mama’s naar me toe. Een voor een wilden ze ook hun antwoord op die vraag geven. Ook zij hadden die val zo gevoeld, ook zij hadden dat gevoel.
Toen ik mijn boek schreef, hoopte ik dat het voor verbinding tussen mama’s zou zorgen. Dankzij die babbel weet ik dat het dat doet. Nog meer wanneer die verbinding even uitvalt.
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
