‘Ik vind zo’n ontploffing niet mis, ook al is die vaak een splinterbom van schuldgevoel.’
‘Moederwoede zegt niets over de liefde van een moeder voor haar kinderen, maar meer over emmertjes die vollopen’
Columniste Nele is moeder van een peuter en een kleuter. Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.
Het was een doodnormale dag. De zon scheen een beetje, in de verte hoorde ik vogels fluiten en mijn kinderen waren druk in de weer met hun speelgoed. Alles was pais en vree, tot het dat niet meer was en ik ontplofte. Wat de aanleiding was? Iets onnozels, vermoed ik. Iets wat wel vaker gebeurt en waarbij ik meestal niet ontplof. Misschien was het die eindeloze discussie over wie met de poppenkoets mocht rijden, of het gevecht om het langste Legoblokje? De constante chaos? De eindeloze stroom van vragen en verzoeken? De mentale last die bij een zorgenkind hoort? Hoe dan ook, het was genoeg om mij in een ferme staat van mom rage te krijgen.
In de literatuur, of toch op het internet, wordt het al eens ‘moederwoede’ genoemd: een nietsontziende woede van moeders met een of meer jonge kinderen, aangezwengeld door de zo goed als onmogelijke verwachtingen van het moderne moederschap. Dat en het gebrek aan ondersteuning of begrip van de onmiddellijke omgeving of een Legoblokje waarop getrapt of waarover ruziegemaakt wordt. Het is een soort van woede waar moeders meestal niet over durven te praten omdat het niet iets is wat moeders horen te doen: roepen, tieren, huilen, spullen in het rond en speelgoed in de vuilbak gooien en de bijna oncontroleerbare dwang om iemand met zijn of haar hoofd tegen de muur te slaan, bij voorkeur het eigen kind.
Voor moeders die dit lezen, zijn er mogelijk twee reacties: vol afschuw wegkijken en tien weesgegroetjes doen opdat het goed komt met die kinderen of gerustgesteld worden door een gevoel van herkenning. Omdat jij soms ook ten prooi valt aan die moederwoede. Omdat jij ook roept, tiert, huilt en spullen in het rond en speelgoed in de vuilbak gooit. Omdat jij je kinderen nooit echt met hun hoofd tegen de muur zou slaan, maar niet te beroerd bent om toe te geven dat je niet perfect bent. Vrouwen en in het bijzonder moeders worden namelijk verondersteld geduldig en zorgend te zijn, liefdevol en met een onuitputtelijk geduld. Niet razend van woede. Maar boze vrouwen zijn er volgens mij altijd al geweest, waardoor er ook altijd al boze moeders geweest zijn.
Je zou voor minder ontploffen wanneer je kind het avondeten gedegouteerd op de grond gooit als jij hemel, aarde en vooral jezelf verzet hebt.
Betekent dat dat zulke moeders bij voorbaat verketterd en opgesloten moeten worden omdat ze hun kinderen misschien weleens geestelijk of fysiek gaan mishandelen? Nee joh. Moederwoede zegt niets over de liefde van een moeder voor haar kind(eren). Het zegt volgens mij meer over emmertjes die vollopen, de te veel moetjes die we moeten en al die ballen die in de lucht gehouden moeten worden. Je zou voor minder ontploffen wanneer je kind het avondeten gedegouteerd op de grond gooit als jij hemel, aarde en vooral jezelf verzet hebt om toch nog te koken op een dag die al meer dan alles van je gevraagd heeft.
Ik vind zo’n ontploffing niet mis, ook al is die vaak een splinterbom van schuldgevoel. Ze leert kinderen dat mama’s ook soms een kort lontje kunnen hebben. En zolang dat daarna wat uitgelegd wordt tegen die kinderen, kunnen ze er alleen maar uit leren. Of weten zij zich misschien altijd te beheersen?
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
