‘Ook al was het maar één minuut.’
‘De moeilijke momenten vervagen, en wat overblijft, zijn de glimlachjes, de geluidjes van een baby die vredig slaapt’
Columniste Nele is moeder van een peuter en een kleuter. Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.
In het moederschap is er altijd wel iets dat het niet zo makkelijk maakt als je gehoopt had. De conceptie is één ding, maar dan zijn er de bevalling, de postnatale periode en alle mogelijke fases die daarop volgen. We hopen op makkelijk, maar moeilijk gaat blijkbaar ook. Met een bevruchting die uitblijft, om maar iets te noemen. Een totaalruptuur. Een baby die een huilbaby blijkt te zijn. De slapeloze nachten die blijkbaar standaard bij het pakketje ‘ouderschap’ zitten. Maar wat me na enkele jaren ervaring opvalt: de moeilijke dingen vergeet je. De conceptie was hier gelukkig telkens een aangename bedoening, waarvoor dank, mijn liefste. De bevallingen waren – op enkele stevige weeën en wat gevloek na – gezellige onderonsjes. Maar alles daarna? Niet simpel.
Ik herinner me de nachtangsten van de oudste, waardoor we zelf angst voor de nacht kregen. Ik herinner me hoe ze enkel getroost kon worden door haar papa, en ik buitenspel gezet werd. Hoe erg ik het vond dat de jongste sukkelde met de borstvoeding, samen met mij. Hoe moeilijk het traject was om te leren dat onze dochter autisme en daarom ook bijzondere noden heeft. Hoe ik me verloor in een wirwar van diagnoses, adviezen en dingen die ik niet begreep. Hoe ik keer op keer het gevoel had dat ik faalde, dat ik tekortschoot, dat ik haar niet kon geven wat ze nodig had. Hoe ik probeerde haar wereld te begrijpen, terwijl die van mij steeds kleiner werd.
Er zijn nog veel dingen die ik wil en moet verwerken en een plaats moet geven. Maar sommige van die geladen herinneringen zijn intussen feiten in de tijd in plaats van emotionele landmarks geworden. Dat wanhopige gevoel dat erbij hoorde, de pijn en de onmacht voel ik niet meer zo scherp – waarvoor dank, traumatherapie –, want die heb ik verwerkt. Of beter: dat heeft de natuur grotendeels voor me gedaan. Want volgens mij is dat wat er gebeurt: je vergeet de moeilijke dingen bij wijze van survival. We zijn geprogrammeerd om te vergeten. De moeilijke momenten vervagen, en wat overblijft, zijn de glimlachjes, de eerste stapjes, de geluidjes van een baby die vredig slaapt. Ook al was het maar één minuut. Anders zou niemand ooit nog kinderen maken.
Het is zoals bij een relatie die spaak loopt: na een tijd vervagen de ruzies en blijft de liefde over. Zo zou het toch moeten zijn, zodat je niet blijft hangen in wat niet werkte, maar koestert wat wél mooi was. Dus misschien is het maar goed dat mijn brein het allemaal af en toe wat zachter maakt voor mezelf. Dat het ervoor zorgt dat ik met een tevreden gevoel terugkijk op die moeilijke momenten en dat ik kan denken: ik heb het toch maar gedaan. Of dat waar is, maakt eigenlijk niet uit. Wat telt, is dat ik vandaag sta waar ik sta. Misschien een beetje gehavend, maar ook heel dankzij een mix van moederschap, tijd en een tikje evolutionaire vergeetachtigheid. Ik vertrouw erop dat het met alles wat volgt ook zo zal gaan. En heel misschien is dat precies hoe de natuur het bedoeld heeft.
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
