Anaïs verhuisde voor de liefde naar New York. Terwijl ze daar haar leven opbouwt, de stad ontdekt en nieuwe vrienden maakt, mist ze soms de oude, zoals Arkasha
Liefste Arkasha,
‘Onthou: zij zijn banger voor jou dan jij voor hen.’ Mijn lief staart me paniekerig aan terwijl we worden omsingeld door kleine, krioelende wezens. Ze klimmen overal op, onder en over – een stuk of twee wagen het zelfs om tussen mijn benen door te kruipen – alvorens ze zich massaal op een grote, smeuïge chocoladetaart storten. Wanneer er van die taart niets meer overschiet, eten sommige onbeschaamd kruimels van de grond terwijl ze met hun vuile pootjes een plakkerig spoor achterlaten.
Ik ben op een verjaardagsfeestje met veertien bengels, allen tussen de zes en negen jaar. De ene helft baadt nog in pure onschuld en loopt joelend in cirkels achter elkaar aan, de andere helft rolt met de ogen terwijl ze met hun zelfgelakte nagels ‘oh my god’ wapperen. De aanwezige volwassenen die even géén krijsend kind in hun oor of op hun schoot hebben, wijzen me er maar al te graag op ‘dat het binnenkort aan mij is’. Ik knik beleefd, niet zeker of ze medelijden dan wel sadistische trekken vertonen.
Maar het moet gezegd: ik ben de afgelopen maanden aangenaam verrast door de ‘mommy community’ waar ik al volledig in werd opgenomen. Mijn familie en vriendinnen in België begonnen een inzamelactie waarbij ik via FaceTime de door hun kroost gebruikte rompers, slaapzakjes en kleertjes mocht uitkiezen, die binnenkort samen met mijn bezoekende papa en plusmama in een extra koffer het vliegtuig op gaan. Zoals een echte vader mompelt de mijne tien keer knorrig dat hij zich een muilezel voelt, maar ik weet zeker dat hij stiekem eigenlijk heel fier is op zijn nieuwe rol als opa.
In New York zijn mijn vrienden met kinderen dunner gezaaid, maar people who know people who know people sturen me vage berichten à la “Psst, looking for a BabyBjörn?”, die ik dan op een afgesproken plek – voorlopig niet in een donker steegje – mag gaan oppikken. Dat is het voordeel van leven in New York: no bullshit en ’t is snel geregeld. Iedereen woont hier in zulke kleine appartementen, zonder zolder of kelder om dingen jaren in te bewaren, en dus zijn ze spullen liever kwijt dan rijk.
Zo heeft ieder stadsdeel een eigen Buy Nothing-Facebookgroep, een pagina waarop je werkelijk alles kan aanbieden, zolang het maar gratis is. Dat kan van een flatscreen en gloednieuwe tepelklemmen tot een overschotje rozemarijn of een versleten badjas gaan. Het is een welbekend adagium, dat ‘it takes a village’, waar ik nu al de vele voordelen van ondervind. Het wordt voornamelijk toegepast op de opvoeding van kinderen, maar laat ons het uitbreiden naar het leven in het algemeen. Iederéén heeft namelijk recht op een sociaal vangnet. Iederéén verdient hulp, een vriendelijke babbel en tepelklemmen, zélfs mensen zonder baby’s.
Anaïs
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
