‘Voor het welzijn van onze dochter.’
‘Er is weinig dat ons dichter bij elkaar heeft gebracht dan de nachten die we apart doorbrengen’
Columniste Nele is moeder van een peuter en een kleuter. Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.
‘Wij hebben een kutnacht gehad. Jullie?’ Met zware ogen typte ik een berichtje aan mijn lief. Terwijl ik wachtte op een antwoord, zag ik op het scherm van mijn telefoon dat hij om 3u32 voor het laatst online was geweest. Dat zou eigenlijk al genoeg moeten zeggen, maar toch ontving ik een paar seconden later zijn bericht. ‘Wij ook. Wordt weer een toffe dag.’ Tussen mijn lief en mij zaten die nacht welgeteld twee kinderen en evenveel slaapkamerdeuren. We slapen namelijk elk in een andere kamer, elk met een kind. Ik lig elke nacht met onze kleuter in bed, terwijl hij zich ontfermt over onze peuter wanneer dat nodig is.
Dat beeld – een volwassen man opgekruld in een Ikea-stapelbedje, onder een deken van Gabby’s Poppenhuis – is overigens erg aandoenlijk en een tikje absurd. Dit was nochtans nooit het plan. We zijn in die bedden en deze situatie gerold door de slaapproblemen van onze kleuter. De nachten waren een eindeloze reeks van interventies, waarin we telkens weer op sleeptouw werden genomen door het paniekerige stemmetje dat om nabijheid vroeg.
We hebben dezelfde missie, hetzelfde doel voor de gesloten ogen: haar geven wat ze nodig heeft om zich veilig en geliefd te voelen.
Het plooimatrasje naast ons bed was een poging tot een compromis, maar het bracht geen soelaas. Iedereen struikelde over dat ding – zowel letterlijk als figuurlijk – en uiteindelijk werd het gewoon een obstakel in ons dagelijks gevecht tegen de slaaptekorten. Op een gegeven moment, in een nacht die leek op alle andere, gebeurde de opsplitsing vanzelf. Het was geen besluit, maar een instinctieve reactie op de situatie: jij hier, ik daar, en hopelijk slaapt iedereen dan wat beter.
Wanneer ik ons slaaparrangement bespreek met anderen, zijn de reacties gemengd. Er zijn er die nooit zouden overwegen om met hun kinderen in één bed te slapen, er zijn anderen die niet anders kennen en dan zijn er nog degenen die niet anders kunnen dan zich aan de situatie aan te passen, al dan niet tijdelijk. Wij horen bij de laatste groep. Ons huidige slaapritme voelt niet als een keuze, maar als een noodzaak. En hoewel het soms lastig is, weten we dat het tijdelijk is.
Er wordt vaak verondersteld dat die nachtelijke afstand ook tot een emotionele en intieme afstand leidt. Maar volgens mij is er weinig dat ons dichter bij elkaar heeft gebracht dan de nachten die we apart doorbrengen voor het welzijn van onze dochter. We hebben dezelfde missie, hetzelfde doel voor de gesloten ogen: haar geven wat ze nodig heeft om zich veilig en geliefd te voelen, zelfs als dat betekent dat wij offers brengen.
Voorlopig geven we onszelf toestemming om te doen wat nodig is, zonder schuldgevoel. We weten dat dit voor nu het beste is. En zolang de kinderen zich goed voelen, voelen wij ons goed. Niet altijd, zéker niet altijd, maar wel vaak. Er komt vast weer een dag waarop de kinderen niet langer ons bed nodig hebben en waarop mijn lief en ik gewoon naast elkaar kunnen liggen en we elkaar niet enkel in het licht, maar ook weer in het donker kunnen vinden.
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
