Arkasha: ‘Na een week nuchter te zijn, begon ik het verschil te merken’

Arkasha woont in Antwerpen. Over alles wat goed gaat in haar leven, en zeker over alles wat misloopt, schrijft ze naar Anaïs, die in New York woont. Deze week: nuchter zijn.

Hey Anaïs,

Had ik je al verteld dat ik een maand niet drink? Tijdens de zomer maakte ik het nogal bont: etentjes, caféavonden en nachtelijke dwalingen gedrenkt in alcohol, met een zon- (en rosé)overgoten vakantie in Frankrijk toe. Meerdere vrijdagen op rij ging ik los, meerdere zaterdagen lag ik te prakken in de zetel, ondanks het mooie weer en de to-do’s in ons appartement.

Volgens de Wereldgezondheidsorganisatie ben ik een bingedrinker. Anders dan veel dertigers drink ik geen wijntje tijdens het koken, niet omdat ik het ‘heb verdiend’ en ook niet om negatieve emoties te verdringen. Nee nee, ik drink enkel tijdens gelegenheden – maar zo zijn er wel wat. En dan drink ik vaak meer dan vier consumpties per avond. Bingen, dus.

Hoewel mijn gezond verstand (en lijf) het al langer tijd vonden om alcohol even te bannen, was schaamte de echte trigger. Op de trein raakte ik aan de praat met een collega. Bleek dat we – zonder het van elkaar te beseffen – afgelopen winter allebei op een feestje van een Belgische krant waren. De biertjes vloeiden rijkelijk (of toch bij mij), en toch was het een suffe boel. De mensen van de krant zaten ongetwijfeld in belángrijke intellectuele gesprekken verwikkeld, hun dansbenen hadden ze thuisgelaten. Ik besloot te doen waar ik goed in ben: leven in de brouwerij brengen.

Om het feestje wat op gang te trekken, vroeg ik aan Jan en alleman, van hoofdredacteur tot stagiair, welk liedje ze graag hoorden, waarop ik dat ging aanvragen aan de toog. ‘Ah, jij was dat?’ zei de collega op de trein. ‘Amai, jij was superzat’, voegde ze eraan toe. ‘Goh, misschien een beetje?’ antwoordde ik. En in stilte schaamde ik me voor mijn uitbundige vertoon. Na Tournée Minérale houd ik dus ook een Sober Oktober.

Na een week nuchter te zijn, begon ik het verschil te merken. Ik kan me beter concentreren en kom sneller op woorden, en toen ik een vriend ging helpen bij zijn verbouwingen (want ja, dat doen wij Belgische dertigers), schepte ik onuitputtelijk puin, zonder zuchten of klagen. Met mijn verdraagzaamheid is het wat minder goed gesteld. Toen mijn vriend tijdens een van mijn nuchtere vrijdagavonden goed beschonken thuiskwam, was ‘Oh nee, niet weer, hè’ mijn eerste reactie.

Hij antwoordde dat als ik bedoelde dat hij zijn jas en schoenen netjes had achtergelaten in de gang, dat inderdaad nog maar weer eens het geval was. Ik moest lachen om zijn clevere antwoord ondanks zijn troebele toestand. Hij voegde eraan toe dat ik strenger ben voor hem dan voor mezelf. Hij had gelijk. Volgend weekend is er een feestje in mijn co-working. De cava zal er rijkelijk vloeien, maar niet voor mij. Toch zal ik ook zonder drank mijn dansbenen bovenhalen. En anders kan ik mijn gebrek aan durf nog altijd compenseren met belángrijke intellectuele gesprekken natuurlijk.

Arkasha

Lees ook:

• Anaïs: ‘Mijn lief mag dan ““al bijna 40”” zijn, ik zie dat het puntje van z’n tong komt piepen telkens als hij z’n best doet om de frisbee te werpen’
• ‘Door naakt te tonen zoals het is, haal je die beladen seksuele context er misschien eindelijk af’
• ‘Door een zwarte Ariel te creëren, ontdekken kindjes van kleur dat ook zij erbij horen’