Nele is twee jaar geleden mama geworden en doet het daarom of desondanks nóg eens allemaal opnieuw! Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.
Deze ochtend zijn mijn kinderen naar school en de opvang gegaan met twee verschillende sokken. Niet wenselijk, maar ook geen ramp. Het zou erger zijn als ze met dezelfde slip en luier als gisteren vertrokken waren. Of zonder! Maar het ene is hier wel het gevolg van het andere. ’s Morgens heb ik namelijk het liefst dat er niemand tegen mij praat. En zeker niet luid. Bij voorkeur worden er ook geen vragen gesteld. Maar dat is moeilijk, met een man, een kleuter, een baby en de helft van de tijd nog twee pluskinderen. En er is altijd wel iemand die vraagt waar de tweede sok is.
Ik ben degene die weet waar die sokken zijn, maar ik wil het gewoon niet zeggen. Daarvoor is mijn ochtendhumeur te groot. Of nee: schrap ‘ochtend’ en maak er maar gewoon ‘humeur’ van. Want ochtenden lopen hier vaak over in middagen die overlopen in avonden en nachten. Die kinderen lijken vrolijk te worden van die overschot aan tijd en kirren erop los terwijl ze ons wekken omdat ze moeten plassen of willen spelen, maar wij blijven gedesoriënteerd achter.
De kleuter spreekt meestal pas tegen me wanneer ze haar pap gedronken heeft en pas wanneer ik haar afzet aan de schoolpoort kan er ‘tot straks’ van af.
Op zo’n doordeweekse ochtend moet er ook gewoon te veel gebeuren in korte tijd. Dat is nogal stresserend. Al is dat in het weekend niet anders met kleine kinderen. Bovendien ben ik niet de enige met zo’n ochtendhumeur. De kleuter spreekt meestal pas tegen me wanneer ze haar pap gedronken heeft en pas wanneer ik haar afzet aan de schoolpoort kan er ‘tot straks’ van af. Op zo’n toontje waardoor ik vermoed dat ‘straks’ nog erger wordt. Na de ochtendspits met dito humeuren is er namelijk ook nog de avondrush met overprikkelde ouders en kinderen.
Eigenlijk is het enkel de baby die hier echt vrolijk wakker wordt. Zij roept enthousiast alle woorden die ze kent en niets betekenen, terwijl ze als een hooligan staat te trekken en duwen aan de spijlen van haar bedje. Een optimisme dat men toch niet direct verwacht om vijf voor zes ’s ochtends. Of is het dan nog nacht? Ik heb de andere volwassene hier in huis al eens horen uitleggen tegen de kinderen dat ‘mama met het verkeerde been uit bed gestapt is’. Alsof er zo vroeg op de dag al een juist been is. Niet wat mij betreft. Dan maakt het gelukkig ook niet uit of je al dan niet twee dezelfde sokken draagt.
Meer columns van Nele lees je hier.
