‘Haar opmerking zorgde ervoor dat ik me begrepen voelde, net zoals de tranen van mijn vriendin dat deden.’
‘De onbekende vrouw zei dat ik goed bezig was. Ik ben haar nog steeds dankbaar.’
Columniste Nele is moeder van een peuter en een kleuter. Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.
Ik zat huilend met een vriendin op restaurant, want dat is blijkbaar wat ik weleens doe – het huilen, not so much het restaurantbezoek. Mijn vriendin huilde mee, en op een vreemde manier deed dat me deugd. Haar tranen gaven erkenning aan die van mij, alsof ze met haar verdriet zei: ‘Ik begrijp je, ik voel je, je bent niet alleen.’ En op dat moment was dat precies wat ik nodig had. Midden in mijn emotionele uitbarsting voelde ik plots een tikje op mijn schouder. ‘Mag ik even storen?’ vroeg de jonge vrouw die naast me zat.
Ze vertelde dat ze net als ik een kindje met autisme heeft, en ze volgt mijn verhaal hier. ‘Goh’, mompelde ik terug, een beetje verrast. Als ik op restaurant iemand op de schouder tik, is het om te vragen wat die persoon besteld heeft, omdat ik hetzelfde wil. Of omdat er een stoelpoot op mijn jas staat. ‘Ik wil gewoon even zeggen dat je goed bezig bent’, zei ze zacht. Ik zweeg. Ik kon niet anders. De woorden bleven in mijn keel steken, terwijl mijn ogen zich opnieuw vulden met tranen, en mijn neus met snot.
Haar woorden betekenden iets voor me, meer dan ik ooit had kunnen verwachten. Hier was iemand die me niet eens persoonlijk kende, maar toch de behoefte voelde om me een hart onder de riem te steken. Haar opmerking zorgde ervoor dat ik me begrepen voelde, net zoals de tranen van mijn vriendin dat deden. Zij zaten misschien niet helemaal in dezelfde situatie als ik, maar ze voelden de situatie. Ze voelden mij. En exact dat is het helende effect van erkenning.
Erkenning geven, zonder oordeel en zonder oplossingen, is volgens mij een van de meest waardevolle dingen die je voor iemand kan doen.
Erkenning is zo krachtig. Het is iets wat ik zelf ook nog maar net begin te leren, en eerlijk gezegd: het is niet altijd makkelijk. Het is zoveel eenvoudiger om iemand die worstelt meteen een oplossing aan te reiken: ‘Heb je liefdesverdriet? Word er sterker van!’, ‘Ben je overspannen? Neem dan rust!’... We willen problemen fiksen en dingen oplossen. Maar wat als de persoon vóór je dat advies allang zelf bedacht heeft? Wat als iemand al honderd keer geprobeerd heeft om ‘sterker te worden’ of ‘rust te nemen’, maar het gewoon niet lukt? Dan hebben ze geen nieuwe oplossing nodig, maar iemand die zegt: ‘Ik zie je. Ik begrijp je. Het is oké om nu even niet oké te zijn.’
Erkenning geven, zonder oordeel en zonder oplossingen, is volgens mij een van de meest waardevolle dingen die je voor iemand kan doen. Want laten we eerlijk zijn: iemand die zijn hart lucht, zich kwetsbaar opstelt en zijn gevoelens deelt, wil in de eerste plaats gewoon gezien worden. We willen weten dat onze emoties niet raar zijn, dat we niet alleen staan en dat iemand onze pijn herkent en erkent.
‘Dank je’, snotterde ik. En ik dank haar nog steeds, voor zoveel meer dan ze zelf misschien denkt. Steek anderen dus vooral een hart onder de riem. Zeg hen dat je aan hen denkt, dat ze het goed doen, dat je hen ziet. En huil gerust eens in het openbaar. Want wie weet huilt er wel iemand met je mee.
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
