‘Tranen en sussende woorden schieten dit keer hopeloos tekort om het leed te zalven.’
‘Ik stel me voor hoe het als ouder moet zijn om je kinderen niet te kunnen behoeden voor het vernietigende leed van de oorlog’
Vorige zomer startte onze columniste Laura (30) met een hormoonbehandeling om een kindje te kunnen krijgen van haar overleden man Kobe. Eerder dit jaar kondigde ze haar zwangerschap aan en op 20 juli 2023 kon ze hun prachtige dochter Aster in de armen sluiten. Ze neemt ons mee tijdens haar eerste momenten als kersverse mama.
Ons lichaam zit wonderlijk ineen. Zo leerde ik laatst dat emotionele tranen meer prolactine, corticotropine en leucine bevatten. Die hebben een pijnstillende werking. Verder komen er bij een stevige huilbui ook endorfines vrij. Zo troost ons lichaam zichzelf wanneer we huilen. Hoewel onze dochter zelden ontroostbaar is, leerde ze me sinds haar komst om mijn emoties beter naar waarde te schatten. Door te huilen maken we ruimte voor emotie en dat lucht op.
Dat ik sinds deze zomer Asters geboorte als excuus kan gebruiken om elke gril te verantwoorden, komt me dus best goed uit. Toegegeven, ook vóór mijn zwangerschap volstond een sentimentele Disney-scène of een droevig deuntje om tranen uit te lokken, maar sinds mijn bevalling nam mijn gevoel voor melancholie ongeziene proporties aan. Enige tijd had ik nog gehoopt dat het een tijdelijk gegeven was en de gierende hormonen in mijn lijf de oorzaak waren van de verstoring in mijn emotieregulatie. Maar na vijf maanden voltijds moederen heb ik die naïeve veronderstelling noodgedwongen bijgestuurd. Zeker als het over kleine kinderen en onrecht gaat, grijpt mijn emotie me bij de keel.
Ik weiger me te nestelen in cynisme en vroegtijdig te concluderen dat mijn schijnbaar onbeduidende acties van weinig zin zijn.
Zo brak mijn moederhart de laatste tijd ontelbare malen bij het lezen van berichtgevingen uit het oorlogsgebied in het Midden-Oosten. De machteloosheid die ik ervaar, voelt verlammend aan. Ik probeer me voor te stellen wat het moet betekenen geen thuis te hebben en speur ik het internet af op zoek naar acties die ik kan ondernemen om mijn stem te laten horen. Ik stel me voor hoe het als ouder moet zijn om je kinderen niet te kunnen behoeden voor het vernietigende leed dat in het oorlogsgebied elke dag opnieuw geschiedt. En al vervallen mijn daden in het niets bij de schrijnende beelden die ons bereiken, toch weiger ik me te nestelen in cynisme en vroegtijdig te concluderen dat mijn schijnbaar onbeduidende acties van weinig zin zijn.
Cynisme is vaak een gemakzuchtige reactie om passief te blijven. Bovendien is de lijn met fatalisme dun en wil ik dat Aster opgroeit in een wereld waar we niet immuun blijven voor het leed van anderen. Sinds ik moeder werd, groeide mijn drang om elk huilend kind op schoot te nemen en te sussen met lieve woorden exponentieel. Een aangeboren moederinstinct als geavanceerde overlevingstechniek, zo je wil. Alleen schieten tranen en sussende woorden dit keer hopeloos tekort om het leed te zalven.
Een kuur voor die duizenden gebroken moederharten heb ik niet en dat ons medeleven zal leiden tot een structurele oplossing, geloof ik evenmin. Al hoop ik dat deze woorden en elke storting naar humanitaire organisaties van betekenis mag zijn. Want zonder medeleven zijn we pas echt verloren.
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
