België heeft sinds enkele dagen z’n eerste vrouwelijke premier. Sophie Wilmès (44) is als vervangster van Michel niet van plan om lang met de titel te blijven rondlopen, maar toch: het is een opmerkelijke primeur. Dat vond ook een journalist van de Nederlandse krant De Telegraaf, hetzij om een reden die vele haren ten hemel doen rijzen.
‘Kan een moeder wel premier zijn?’, kopte De Telegraaf twee dagen geleden boven een foto van onze kersverse premier, Sophie Wilmès. De Nederlandse krant nodigde zijn vrouwelijke lezers uit om mee te discussiëren over het ‘saillante detail’ dat Wilmès vier kinderen heeft. Kom op, dames, laat ons dankbaar zijn dat we tussen het luiers verversen en eten maken door mee mogen discussiëren over dit topic. Mom shamen kunnen wij nu eenmaal als de beste. Een regering leiden daarentegen.
Saillant detail: Charles Michel heeft drie kinderen. De twee jongste telgen van onze vorige premier werden zelfs tijdens zijn premierschap geboren. Yves Leterme had drie kinderen op te voeden tijdens zijn legislatuur, Guy Verhofstadt twee, enzovoort. Geen journalist die zich bij de geboorte van Michels kinderen luidop afvroeg of een (kersverse) vader wel premier kan zijn. Moeder de vrouw kon namelijk thuis op de baby’s passen terwijl papa in het parlement zorgeloos premier ging spelen. Het is alleen maar normaal dat die vraag toen niet gesteld werd. Het is het goed recht van ouders om zelf te kiezen hoe ze de huishoudelijke taken onder elkaar verdelen. Zo heeft Wilmès ongetwijfeld goede afspraken gemaakt met haar echtgenoot over de zorg voor hun vier tieners. Het feit dat haar capaciteiten op haar eerste dag in het ambt in twijfel worden getrokken, enkel en alleen omwille van haar moederschap, is seksisme in zijn puurste vorm.
Het feit dat de capaciteiten van Wilmès in twijfel worden getrokken omwille van haar moederschap, is seksisme in zijn puurste vorm.
‘Kan een journalist wel knetterhigh zijn tijdens z’n werk?’, vraag ik me ondertussen luidop af. Het pijnlijkste is dat het artikel er nog steeds staat. Twee volle dagen gingen voorbij, tientallen terecht verontwaardigde tweets en reacties werden het wereldwijde web in gestuurd en geen enkele kritische stem op de redactie van De Telegraaf opperde om dit stukje flagrant seksisme van de website te halen. Of de kritische stemmen riepen niet luid genoeg.
De ironie wil dat een link in het stuk je leidt naar de Facebookpagina van Vrouw.nl, het onderdeel van De Telegraaf dat specifiek gericht is op een vrouwelijk publiek. Daar, op die Facebookpagina, nodigt de krant zijn lezeressen uit om het gesprek aan te gaan. De Telegraaf achtte zijn eigen vrouwelijke lezers – waaronder ongetwijfeld heel wat moeders – dus zo doofstom dat ze geloofden dat zij een tweezijdige discussie zouden voeren over het bestaansrecht van een vrouwelijke premier met kinderen. De vele, unaniem negatieve reacties ten spijt staat ook de Facebookpost in kwestie nog altijd online. Koppige kaaskopjes daar bij De Telegraaf.
Nog ironischer: twee posts hoger op diezelfde pagina zie je een column van de Nederlandse presentatrice Catherine Keyl, over seksistische vooroordelen. Jawel, seksistische vooroordelen. Dit vind je toch niet uit? Catherine ergert zich in het column zeer terecht aan het feit dat een makelaar na een rondleiding aan een vriendin van haar vroeg of ze wel ‘zomaar alleen kan beslissen’ over de aankoop van een huis. Ze heeft het ook over een man die tijdens een lezing over beurskoersen er van uitging dat zij er geen snars van had begrepen. Seksistische vooroordelen, dus. Wat moet Catherine zich schamen wanneer ze die draak van een titel ziet staan op dezelfde site waar zij een lans probeert te breken voor het feminisme.
Niemand is blind voor het feit dat vrouwen nog steeds meer instaan voor de opvoeding van de kinderen dan hun mannelijke partners, en dat zij sneller een stap opzijzetten op carrièrevlak om plaats te maken voor hun gezin. De cijfers liegen er niet om. Maar in een tijd waarin we zo hard aan het trekken zijn om die enorme ongelijkheid ooit misschien zelfs volledig recht te krijgen, is zulke vraagstelling nefast en gewoonweg beledigend.
Doe beter, Telegraaf. Verwijder dat misbaksel van je website en je Facebookpagina. En verhuis je redactie misschien iets verder weg van de coffeeshops in Amsterdam.
Lees ook:
