Naast matchmaker voor boeren en voorvechter van dierenrechten, is An Lemmens vooral mama. Een mama die al vier jaar lang op een ‘gigantische roze suikerspinnenwolk’ zit. Dat schrijft de presentatrice in een Instagrampost waarin ze zich afvraagt waarom het moederschap tegenwoordig alleen nog maar als uitputtend, frustrerend en eenzaam afgeschilderd wordt. Als jonge vrouw met een kinderwens ben ik blij dat iemand het eindelijk durft te zeggen.
Zo’n tien jaar geleden was openlijk praten over de moeilijkheden van het moederschap nog not done. Door en plein public te klagen over je blètende baby deed je dat kleine wonder onrecht aan, en was je gewoon een slechte moeder die het allemaal niet aankon. Zeggen dat dit tegenwoordig niet meer het geval is, is een understatement. Het internet bulkt van de foto’s en verhalen die tonen hoe het moederschap ‘écht’ is, en dat beeld is allesbehalve rooskleurig. Want zij die nog in de illusie leven dat het allemaal rozengeur en maneschijn is, moeten maar eens bruusk met beide beentjes op de grond gezet worden.
Volgens mij is er nochtans geen enkele vrouw, mama of niet, die gelooft dat het leven met een kind een walk in the park is. Er zullen zelfs heel weinig toekomstige mama’s zijn die zich durven te verwachten aan de utopie van de roze suikerspinnenwolk die An Lemmens in haar Instagrampost schetst, door te zeggen dat zij níét blij is wanneer ze na bedtijd ‘even van haar dochter af is’ en dat ze nog nooit heeft gedacht dat haar leven voor Zappa Rosa misschien wel toffer was. Die laatste lijken mij nochtans twee begrijpelijke gedachten die geen enkele moeder kwalijk genomen kunnen worden. Dat ik dat besef, is misschien wel deels te danken aan het feit dat er de voorbije jaren wél over de harde kant van het moederschap gepraat werd. Ik ben oprecht blij dat ik – fingers crossed – op een dag tegen mijn vriendinnen zal kunnen vloeken op mijn krijsende kinderen, zónder daarvoor geshamed te worden.
De overdreven roze wolk van weleer is een donkergrijze donderwolk geworden die amper een straaltje zonlicht doorlaat. De negativiteit lijkt een trend te zijn.
Maar ik ben het met An eens dat de slinger te ver aan het doorslaan is, zoals zo vaak gebeurt bij het doorbreken van een taboe. De overdreven roze wolk van weleer is een donkergrijze donderwolk geworden die amper een straaltje zonlicht doorlaat. De negativiteit lijkt een trend te zijn. Voor een jonge vrouw die hoopt ooit kindjes te krijgen, is de stortvloed van #realmomlife-posts op het internet soms zelfs voldoende om het geloof in die kinderwens – die nochtans overweldigend aanvoelt – een beetje te doen wankelen. Want is het dát wel allemaal waard? Het feit dat je jezelf volledig verliest als vrouw omdat je leven enkel en alleen nog rond het welzijn van je kind draait? Dat je sociaal leven nul wordt, je er zeven dagen op zeven bijloopt als een slons, je seksleven even dood is als je libido en je heel soms zelfs wou dat je er niet aan begonnen was. Om nog maar te zwijgen over het feit dat je lichaam voor eeuwig verwoest is door de zwangerschap en de bevalling. En vergeet maar dat je je conditie of je lijn terugkrijgt, want een mama heeft écht geen tijd om te sporten – of ook maar iets te doen waaraan ze een beetje plezier beleeft. Een mens zou voor minder second thoughts krijgen. De reacties onder de Instagrampost van An tonen dat ik niet de enige ben die het zo aanvoelt.
Natuurlijk kan samen klagen enorm veel deugd doen, maar moet dat dan en masse op het wereldwijde web? Daarvoor dienen koffiepauzes, of vrijdagavonden met een flesje wijn, toch? Ik hoop dat mama’s daar toch nog wel tijd voor hebben. Of ik moet hier serieus beginnen twijfelen.
Toen ik mijn mama hier onlangs over aansprak, vertelde ze mij hoe voor haar alles – zwangerschappen, bevallingen, opvoeding – heel goed was gegaan. Mits de normale strubbelingen, uiteraard. ‘Maar die goede verhalen worden niet verteld’, stelde ze me gerust. Toch zou ik ze graag lezen en horen, zeker nu ze eerder uitzonderlijk lijken. Het zijn clichés, maar vertel me gerust nog maar eens hoe er geen mooier gevoel is in de wereld dan de liefde voor en van je eigen vlees en bloed. Dat je alle pijn van een afgrijselijke bevalling vergeet zodra je kindje op je buik ligt. Of dat je dubbel en dik geniet van de terugkeer van je sociaal leven wanneer ze een beetje groter zijn. Hoe het #realmomlife ‘écht’ in elkaar zit, leer ik dan wel wanneer het zover is.
Redactrice Lisa, mama van twee, vindt dat de moeilijkere kanten van het moederschap ook bespreekbaar moeten zijn. ‘Ik moet toegeven dat het bericht van An voor mij aanvoelde als een stoemp in de maag’, schrijft zij. Haar opinie lees je hier.
