‘Scoutskamp is passé’, lees ik in de krant. Slechts drie woorden, maar voldoende om me in mijn jeugdbewegingsgat gebeten te voelen.
Het wordt nog tenenkrullender wanneer ik het artikel daadwerkelijk begin te lezen. ‘Vergeet ravotten met de scouts’, begint de redacteur zijn verslag, ‘Ambitieuze jongeren trekken tegenwoordig op ondernemerskamp.’ ‘Hier leer ik tenminste nieuwe dingen’, klinkt het daar. Ik durf er een flinke som geld op zetten dat de journalist die deze woorden uit zijn toetsenbord kreeg geen minuut in de scouts of een andere jeugdbeweging doorbracht.
Het artikel gaat over zogenaamde ondernemerskampen, een soort bivak waar tieners niet gaan om zich te amuseren, maar om zich voor te bereiden op hun latere leven als hardwerkend successtuk. Hier worden geen marshmallows geroosterd boven het kampvuur, maar businessplannen uitgezet en jonge mensen tot merken gemaakt in de cursus ‘personal branding’. Sta me toe even met m’n ogen te rollen terwijl ik die laatste term typ.
Dat we tijdens het schooljaar nog simultaan schreeuwden hoe al onze jongeren depressief worden omdat we te veel druk op hun schouders leggen, zijn we vijf dagen ver in de vakantie alweer vergeten. Ondertussen shamen we blijkbaar jeugdbewegingen en – volgens de redacteur toch wel het allerergste soort – jongeren die in de zomer aan het zwembad liggen, omdat hun hoofd in de vakantie niet bij hun wel héél snel naderende carrière zit.
Dat we tijdens het schooljaar nog simultaan schreeuwden hoe al onze jongeren depressief worden omdat we te veel druk op hun schouders leggen, zijn we vijf dagen ver in de vakantie alweer vergeten.
Ironisch als je bedenkt dat het grote probleem van deze tijd net is dat we zo moeilijk de grens vinden tussen vrije tijd en werk, met een heleboel burn-outs tot gevolg. Willen we de volgende generatie nog meer op stang jagen door hen het gevoel te geven dat die twee maanden van totale vrijheid je een gevaarlijke achterstand bezorgen op je generatiegenoten, die hun tijd toch wel nuttiger besteden? Een beter idee lijkt me hen erop te wijzen volop te genieten van het feit dat ze twee maanden lang weinig tot helemaal geen verantwoordelijkheden hebben, een heerlijkheid die later in hun leven alleen nog maar een lang verloren utopie zal zijn. God, wat zouden we allemaal niet geven om die zalige weken zonder zorgen nog een keer opnieuw te beleven, toch?
Tuurlijk zijn er jongeren die liever leren over mode, robotica en bloggen/vloggen – de drie thema’s van de kampen – dan dat ze van een berg glijden over een plastiek vol bruine zeep, om maar een van mijn favoriete kampactiviteiten te noemen. Dat maakt hen niet raar of minder ‘cool’, maar ook niet noodzakelijk meer gedreven dan een jongere die met de jeugdbeweging op kamp gaat. Want wat de schrijver van het artikel over het hoofd ziet, is dat die zogenaamd ambitieuze jongeren er evenzeer of zelfs meer bij gebaat zijn wél op scoutskamp te trekken.
Terwijl die ene week lessen over ‘personal branding’ je zal leren hoe je leven er zo benijdenswaardig mogelijk te doen uitzien op je Instagramaccount, schenken jaren in de jeugdbeweging je een gevoel voor verantwoordelijkheid, organisatieskills en doorzettingsvermogen. Om nog maar te zwijgen van de sociale vaardigheden die je er opdoet. En dat allemaal terwijl je de tijd van je leven hebt en geen nanoseconde bezig bent met dat grote game plan om binnen tien jaar een echte ‘ondernemer’ te zijn. Het aangename – en dat is een gigantisch understatement – aan het nuttige koppelen, beste conculega, zal nooit passé zijn.
Lees ook:
