‘Maar ik vind dat moeilijk.’
‘Ouders hopen dat ik een duidelijk antwoord heb, een meetlat waarlangs ze hun eigen twijfels kunnen leggen’
Columniste Nele is moeder van een peuter en een kleuter. Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.
‘Wanneer merkte je dat er iets anders was bij je kindje?’ Die vraag krijg ik soms van andere ouders, vaak met een aarzeling in hun stem. Ouders die volgens mij voelen dat er bij hun kindje misschien ook iets anders is en die hopen dat ik een duidelijk antwoord heb. Iets wat hen houvast geeft, een meetlat waarlangs ze hun eigen twijfels kunnen leggen. Maar ik vind dat een moeilijke vraag omdat ik ten eerste het woord ‘anders’ niet wil gebruiken, maar ook omdat ik er geen goed alternatief voor heb. ‘Ongewoon’? ‘Bijzonder’? Alles voelt alsof ik mijn kind daarmee in een hokje duw dat niet van haar is.
Iemand heeft ooit ergens op een dood moment bepaald wat ‘normaal’ is en bijgevolg ook wat ‘anders’ is. Maar steeds meer twijfel ik of dat wel de vraag is die je moet stellen. Wat ‘normaal’ is, doet er eigenlijk niet toe. Wat werkt en wat niet werkt, doet er wel toe. Zo zijn wij op een dag op het punt gekomen waarop we dachten: dit is niet hoe onze dochter en wij kunnen functioneren. En van daaruit zijn we verder gegaan. Zo ben ik steeds meer gaan denken.
Bij ons thuis werkt het bijvoorbeeld niet om cadeautjes een verrassing te laten. De spanning daarvan maakt het te stressvol, dus kiezen we ze samen uit en weten we op voorhand wat er komt. Bij ons thuis bepalen we de dag op voorhand met een duidelijke structuur, omdat dat nodig is. We zeggen nooit zomaar dat er gegeten moet worden wat de pot schaft, want in die pot kunnen smaken, geuren of texturen zitten die voor onze dochter onmogelijk zijn. We benoemen alles wat we doen omdat het anders onduidelijk is waarom we plots van tafel opstaan of vanuit het niets beginnen te stofzuigen. En we vragen of we een knuffel mogen geven in plaats van die zomaar te nemen.
Het is niet hoe ik ooit dacht dat ik zou opvoeden, maar zo werkt het wel. Dat is wat opvoeden volgens mij is: meegaan in de logica van je kind. En mijn kind is niet jouw kind, jouw kind is niet mijn kind. We zijn allemaal bezig om onze kinderen te geven wat ze nodig hebben, niet wat anderen denken dat ze nodig hebben. We doen het vanuit onszelf, meer dan vanuit de vergelijking met anderen. Want we doen het, onszelf vergelijken met anderen, onze huizen met die van anderen, onze vakanties... En natuurlijk vergelijken we ook onze kinderen.
Het is zo makkelijk om te kijken naar anderen en ons daarbij af te vragen of we het wel goed doen. Dat is ook helemaal niet onlogisch, want we zien anderen niet enkel aan de schoolpoort of aan de deur van de opvang. Dankzij sociale media kunnen we immers meekijken met heel de wereld. En heel de wereld met ons! Maar de vraag of jouw kind hetzelfde doet als een ander kind of net niet, en of het dezelfde mijlpalen haalt of net niet, zijn niet de vragen die je je moet stellen. Het feit dat je je zorgen maakt, dat je zoekt naar wat werkt en dat je de tijd neemt om te begrijpen wat je kind nodig heeft, dat is wel het antwoord.
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
