‘In een boekje hield ik bij wanneer ik pampers ververste en aan welke borst ik haar het laatst aanlegde’

Vorige zomer startte onze columniste Laura (30) met een hormoonbehandeling om een kindje te kunnen krijgen van haar overleden man Kobe. Eerder dit jaar kondigde ze haar zwangerschap aan en op 20 juli 2023 kon ze hun prachtige dochter Aster in de armen sluiten. Ze neemt ons mee tijdens haar eerste momenten als kersverse mama.

‘Het valt niet meer te ontkennen. Na meer dan twee maanden voltijds moederen zie ik me genoodzaakt toe te geven dat ik elk cliché over het ouderschap bevestig, ook al had ik me plechtig voorgenomen bepaald gedrag te vermijden. Zo kan ik het niet laten om elke beweging, geeuw of boer van Aster vast te leggen op foto en kan ik de drang nauwelijks onderdrukken om al die foto’s te tonen aan vrienden, familie, de buschauffeur, de kassierster in de supermarkt of iedereen die ook maar enigszins een zweem van interesse toont in de ontwikkeling van mijn dochter.’

‘Uren kan ik kijken naar haar mondhoekjes die trillen als ze in slaap valt of de frons die zich op haar gezichtje tekent wanneer ze ontwaakt. Mijn fotogalerij op mijn telefoon is sinds haar geboorte een verzameling aan babykiekjes. Elke mijlpaal, en dat zijn er veel in het leven van een pasgeborene, wordt zorgvuldig gedocumenteerd. Een jaar geleden had ik nochtans stellig verkondigd dat ik niet zou vervallen in het stereotype van de oermoeder. Ik zou mijn leven niet uitsluitend laten bepalen door de nieuwe rol die ik bij de geboorte van mijn kind zou verwerven en ik zou al zeker niet het type moeder zijn die elke gelegenheid benut om haar omgeving te spammen met foto’s van haar kroost, zo had ik beweerd. Mooi mis, dus.’

‘Ook tijdens de eerste nacht na thuiskomst van het ziekenhuis bleek ik het cliché van kersverse moeder feilloos te belichamen. Bij elke kreun, zucht of huil die uit het wiegje naast mijn bed klonk, knipte ik het nachtlampje aan en volgde ik de onregelmatige ademhaling van mijn dochter om me ervan te verzekeren dat ze nog leefde. Mijn intentie om me niet te laten leiden door de overbezorgdheid waar vele moeders aan ten prooi vallen, bleek niet opgewassen tegen de mamahormonen die door mijn lijf gieren. Ook het verplichte telefoontje naar de noodlijn van de kraamafdeling heb ik gepleegd. De vroedvrouw stelde me gerust dat alles normaal was. Die nacht leerde ik niet alleen dat het ademhalingsstelsel van pasgeborenen nog niet volgroeid is, waardoor de ademhaling van baby’s nog erg onregelmatig kan zijn, maar ook dat de verantwoordelijkheid voor zo’n klein en hulpeloos wezen verpletterend kan voelen.’

‘De eerste nacht kolkte de informatie over voedingen, slaaptijden, krampen en huilbuien door mijn hoofd. In een notitieboekje hield ik bij wanneer ik pampers ververste en aan welke borst ik haar het laatst aanlegde. Gelukkig liet ik die drang naar controle net zo snel weer los, want na enkele nachten met ons tweetjes besefte ik dat ik mag vertrouwen op mijn eigen moedergevoel en op de signalen die Aster me stuurt. Het notitieboekje met voedingsschema’s ligt intussen ergens in een kast. En die clichés? Die zijn er met een reden, weet ik nu. Het gaat wel degelijk ongelofelijk snel. Laat dat nu net het ideale excuus zijn om zonder schroom elk moment vast te leggen op foto.’