‘Hoe komt het dan dat mijn kleuter zichzelf al enkele voorwaarden oplegt die met haar uiterlijk te maken hebben? Mijn hart breekt...’
‘Mijn peuter aait haar blote buikje en zegt fier: ““dikke buik””’
Columniste Nele werd drie jaar geleden moeder en desondanks of net daarom doet ze het nog eens opnieuw! Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.
Mijn haar ligt niet goed, dat staartje moet weg! Mijn kleren zijn niet mooi, ik heb niets om aan te doen! Deze schoenen zijn stom, ik wil nieuwe schoenen!
Ik hoor hoe mijn dochter die uitspraken soms doet, al zouden het mijn uitspraken geweest kunnen zijn. Want jammer genoegen delen we dezelfde frustraties in het leven. De vraag die zich dan ook aandient, is deze: heeft zij die uitspraken van mij gehoord of bedenkt ze die allemaal zelf?
Het doet me nadenken over representatie. Wat je je kinderen toont, is zo belangrijk. Als voorbeeld wil ik niet dat mijn dochters mij ooit horen zeggen dat ik te groot, te klein, te dik, te dun of ‘te’ iets anders ben. Nog beter zou zijn dat ik die dingen zelfs helemaal niet meer uitspreek, maar daar is nog werk aan. Ik ben nu eenmaal wel geconfronteerd met soms ongezonde schoonheidsidealen toen ik opgroeide en zelfbewust werd.
Als moeder voel ik me verplicht om te tonen dat lichamen gewoon zijn wat ze zijn, dat je blij mag zijn als het doet wat het moet en dat je ontevredenheden mag aanpakken als jij dat wilt, niet omdat anderen dat van jou verwachten.
Onlangs nog zag ik een krantenkop waarin het ging over ‘kipfilets aan de bovenarmen’. Recht in mijn probleemzone, die daardoor per definitie niet enkel een zone, maar dus ook een probleem is. Dat artikel vult het rijtje aan van berichten over cellulitis op de benen en een thigh gap tussen je billen, meer bepaald de gapende opening waar je alle bullshit kan verzamelen die geschreven wordt over onze lichamen.
Als moeder voel ik me daarom verplicht om te tonen dat lichamen gewoon zijn wat ze zijn, dat je blij mag zijn als het doet wat het moet en dat je ontevredenheden mag aanpakken als jij dat wilt, niet omdat anderen dat van jou verwachten. Wat nog een heel andere discussie is. Ik leer mijn dochters daarom ook dat zij het recht hebben om iets niet mooi te vinden, maar dat anderen het recht hebben om dat wel mooi te vinden. En omgekeerd. Al gebeurt het nog te vaak dat de kleuter tegen anderen roept dat ze iets niet mooi vindt aan hen, zonder erbij te zeggen dat zij dat zelf wel mooi mogen vinden. Daar draait het uiteindelijk om: anderen in hun waarde laten en jezelf naar waarde schatten.
Hoe komt het dat mijn peuter nog haar blote buikje aait en fier ‘dikke buik’ zegt, terwijl mijn kleuter zichzelf al enkele voorwaarden lijkt op te leggen die met haar uiterlijk te maken hebben? Mijn hart breekt wanneer ik haar dingen hoor zeggen die haar eigenwaarde aantasten. Dus ik moet ook stoppen met ze te denken.
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
