‘Ik moet twee soorten opvoedingen toepassen.’
‘De peuter probeert af en toe uit wat ze haar grote zus ziet doen en haalt dan uit naar mij’
Columniste Nele is moeder van een peuter en een kleuter. Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.
‘Mama stommerik!’ Mijn peuter keek me vanachter de zetel aan met een ondeugende blik en dito lach. Ik had haar net drie boekjes voorgelezen en kak van tussen haar billen geveegd, wat haar beschuldiging dus bedenkelijk maakte, en dat leek zij ook te weten. In plaats van de grote verontwaardiging te tonen die ik eigenlijk voelde, lachte ik. ‘Wat zeg jij?’ zei ik gespeeld boos, met één hand in mijn zij, terwijl ik aan de andere hand mijn wijsvinger ook gespeeld dreigend naar haar opstak.
‘Mama stommerik!’ Ze lachte uitbundig en verstopte zich verder achter die zetel. ‘Mama geen stommerik!’ riep ik, terwijl ik haar met meer moeite dan het echt kostte, ging oprapen vanachter die zetel. Sinds kort is de peuter haar grenzen aan het aftasten en dat doet ze met het voorbeeld dat ze voorhanden heeft: de kleuter. Met dat verschil dat de kleuter niet neurotypisch is zoals zij, maar autistisch. Tijdens een autistische meltdown verliest zij weleens alle voeling met zichzelf en de wereld, komt er stoom uit haar oren en scheldwoorden uit haar mond. Stomme mama! Domme mama! Ik ga jou bijten in jouw hoofd en dan ga je bloeden! Het zijn dingen die je als moeder liever niet hoort, maar ik heb geleerd dat het erbij hoort. En dat ik dat haar of mezelf niet kwalijk moet nemen.
Tijdens zo’n meltdown laat ik haar daarom uitrazen, om haar op een rustiger moment aan te leren dat het niet lief is om mensen – mij in het bijzonder – uit te schelden of pijn te doen. Voorlopig lukt dat met wisselend succes. Ik probeer de peuter bij zoveel mogelijk leermomentjes te betrekken, al pikt zij met dat peuterbreintje natuurlijk op wat haar het beste uitkomt. Daarom probeert ze af en toe uit wat ze haar grote zus soms ziet doen en haalt ze uit naar mij, fysiek en verbaal. Mama stommerik! Ik wil daar niet te veel aandacht aan besteden, omdat ik weet dat het bij haar vanuit een ander gevoel komt. Vanuit kopieergedrag in plaats vanuit een nood aan ontlading.
Bij de peuter wordt dat daarom een opvoeding die ik grotendeels voor ogen had toen ik nog geen kinderen had, maar bij de kleuter is dat helemaal anders.
Het maakt dat ik constant op twee snelheden moet schakelen, ik durf zelfs te zeggen dat ik twee soorten opvoedingen moet toepassen. Eentje voor de neurodiverse kleuter, eentje voor de neurotypische peuter, maar beide afgestemd op hun eigen en unieke behoeften, gedragingen en ontwikkeling. Bij de peuter wordt dat daarom een opvoeding die ik grotendeels voor ogen had toen ik nog geen kinderen had, maar bij de kleuter is dat helemaal anders.
Daar moet ik meer, of beter gezegd op een andere manier ondersteunen, daar horen specifieke uitdagingen bij en is er zo’n groot verschil in wat ze net wel of net niet nodig heeft, in vergelijking met haar zusje. Ik wil hen beiden geven wat ze nodig hebben. Ik bedenk daar strategieën voor. Ik lees daar boeken over. Ik doe wat ik kan. Soms is dat genoeg, soms maakt me dat een stommerik. De peuter liet zich gewillig oprapen en kirde toen ik haar vroeg wat ze daar zei. ‘Mama is lief’, fluisterde ik als vanzelf toen ik haar tegen me aan drukte. Met een welgemeende knuffel en haar armpjes rond mijn nek bevestigde zij dat.
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
