‘Of dat nu door geschaafde knieën of een gebroken hart zal komen.’
‘Het doet pijn om te weten dat mijn dochter ooit pijn zal hebben’
Columniste Nele werd drie jaar geleden moeder en desondanks of net daarom doet ze het nog eens opnieuw! Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.
Mijn kindertijd was gevuld met geschaafde knieën. Als ik niet struikelde over mijn eigen voeten, viel ik met de fiets of liep ik ergens tegenaan. Eén keer ben ik zelfs gewoon te enthousiast op de grond gaan zitten in kleermakerszit, waardoor ik een barstje in mijn enkel opliep nog voor mijn zitvlak de grond raakte. Good times. Als ik vandaag naar mijn knieën kijk, waar enkele littekens zijn achtergebleven, denk ik terug aan die kindertijd. Heb je zelfs een kindertijd gehad als je niet constant met geschaafde knieën rondliep?
Sinds kort zijn de knieën van mijn kleuter constant geschaafd. Ik besef dat haar kindertijd nu echt begonnen is, dat ze vanaf nu misschien zelfs herinneringen gaat maken.
Zo leert ze tegenwoordig te fietsen en ik ben geneigd om haar daarvoor in te pakken in bubbelplastic. Als ze dan valt, klinkt dat tof, maar vooral: dan doet ze zich geen pijn. Ik kan namelijk niet verdragen dat mijn kind pijn heeft en ik vind het nog moeilijker dat ze doorgaans blijkbaar verwacht dat ik haar behoed voor die pijn of die pijn kan wegnemen. Wat niet zo is.
Dat met die bubbelplastic hebben we niet gedaan, maar we hebben wel met behulp van anderhalve meter ducttape een borstelsteel aan dat fietsje geplakt, zodat ik met haar mee kan lopen terwijl ze fietst. Op die manier kan ik haar begeleiden en vooral tegenhouden wanneer ze met een harde smak de grond dreigt te kussen. Dankzij die borstel fietst ze met een misplaatst zelfvertrouwen door de straat, net zolang tot ik buiten adem ben. Meestal is dat al na honderd meter, dus het duurt vast nog een tijdje voor ze alleen kan fietsen.
Ik heb vooralsnog geen kiezeltjes uit haar knieschijven moeten plukken, maar ik weet dat ook dat moment nog zal komen. Ik kan namelijk niet ieder moment bij haar zijn. Ik kan haar niet behoeden van elke vrije val en ik kan niet altijd een borstelsteel achter haar T-shirt steken om haar de weg te wijzen en recht te houden. En het doet pijn om te weten dat ze ooit pijn zal hebben, of dat nu door geschaafde knieën of een gebroken hart zal komen.
Misschien is het dan ook niet mijn taak als moeder om haar te behoeden voor de pijn, want dat kan ik niet. Ik kan de pijn niet eens wegnemen, dus dat ga ik ook niet langer proberen. Groot worden doet nu eenmaal pijn. Mijn taak bestaat er hoogstens uit om die pijn te verzachten.
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
