Columniste Nele werd vorig jaar moeder en dankzij of ondanks dat, doet ze het nog eens opnieuw! Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.
Toen ik de toiletruimte van het restaurant binnenstapte, botste ik op een jonge vrouw die aan het telefoneren was. Zij zette haar conversatie onverstoord verder en ik stamelde wat excuses bij elkaar om daarna snel achter een toiletdeur te verdwijnen. Ik wilde haar namelijk niet storen, maar eigenlijk stoorde zij mij ook. Want met dat geratel afgewisseld met stiltes, kon ik niet meer plassen. Ik vind het dan ook erg vervelend wanneer mensen een toiletruimte gebruiken om dingen te doen waar een toiletruimte niet voor bedoeld is. Een uur blijven zitten om te doomscrollen, bijvoorbeeld (mijn lief). Playmobilemannetjes vanaf de bril in het spoelwater laten duiken (mijn kleuter). Of elk wc-papiertje afzonderlijk van de rol plukken tot die rol helemaal leeg is (mijn baby). Daarom kan ik de toiletten in een restaurant normaal wel appreciëren: daar is het voor de meesten een kwestie van efficiëntie. Behalve deze keer. En al die keren in enkele vieze wegrestaurants en op elk Frans toilet, maar dat terzijde.
Thuis kan ik ook nooit rustig naar het toilet gaan. Behalve als ik eens op de pot zit en het toiletpapier is op: dan is er plots niemand in de buurt.
Ik vroeg me af wiens privacy eigenlijk geschonden werd: die van haar omdat ik haar gesprek kon afluisteren of die van mij omdat zij mij kon horen? Wilde ik even op mijn gemak naar het gemak, werd het ongemakkelijk. Het lijkt wel de regel, want thuis kan ik ook nooit rustig naar het toilet gaan. Of douchen. Of eten, wat dat betreft. Ademen is soms zelfs moeilijk, met twee kleine kinderen die altijd nét iets nodig hebben wanneer ik het hen niet kan geven. Behalve als ik eens op de pot zit en het toiletpapier is op: dan is er weer niemand in de buurt.
Het is pas sinds ik kinderen heb dat ik besef hoezeer ik op mijn privacy gesteld ben. Mij zal je daarom ook nooit met een gepersonaliseerde nummerplaat zien rondrijden. Dan weet iedereen altijd waar je bent en wat je doet. En vergeet het maar van nog stiekem fout te parkeren aan school! Mijn kinderen daarentegen hebben geen nood aan privacy. Dat bewijst hun alomtegenwoordige aanwezigheid bij ongeveer alles wat ik doe.
Daar dacht ik dus aan toen ik met dat telefoongesprek in mijn oren op dat toilet zat. Alweer niet alleen. Ik besloot uiteindelijk zelf ook te telefoneren naar de babysit en te vragen naar de kinderen. Zo waren ze er toch ook een beetje bij, naar goede gewoonte. En plots kon ik plassen.
Meer columns van Nele lees je hier.
