Nele is twee jaar geleden mama geworden en doet het daarom of desondanks nóg eens allemaal opnieuw! Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.
De val van de roze wolk is een vrije val. Zonder winddichte kleding, zonder gek brilletje dat moet voorkomen dat je oogbollen als knikkers uit je oogkassen waaien, en vooral: zonder vangnet. Zo voelde het althans voor mij op het moment dat ik naar beneden donderde. Letterlijk, want niet lang na de geboorte van mijn tweede dochter zakte ik gewoonweg door mijn benen. Ik viel. Met open mond, terwijl ik mijn wangen voelde flapperen omdat ze door de snelheid te veel wind vingen. En ik bleef een tijdje liggen omdat ik me niet verwacht had aan zo’n meltdown.
De redenen voor zo’n meltdown lijken voor anderen soms ver zoek en vaak niet erg genoeg om je slecht te voelen. Want het kan toch altijd nog slechter? Zeker wel, maar hoor eens hier: het kan in sommige gevallen ook een heel pak beter. Want voor de smeltende persoon in kwestie zijn die redenen niet ver zoek, maar zitten ze net te dicht op de huid.
Naast mijn man verzamelde zich een legertje mensen die niet alleen de zorg voor mij, maar ook de zorgen van mij wilden overnemen. Zonder vragen te stellen.
Bij mij was de baby niet zozeer het probleem. Voor haar kon ik zorgen.
Voor haar wilde ik zorgen. Het waren de randomstandigheden die het
moeilijk maakten om dat goed te doen en me uiteindelijk deden bezwijken. Ik kan hier al die randomstandigheden opnoemen, maar iedereen kent ze wel. Het zijn de druppels te veel: een fysiek probleem, een mentaal probleem, slecht nieuws, problemen op het werk, in de familie, in huis of nog ergens anders... Noem het gerust een kwestie van ‘ninety-nine problems, but the baby ain’t one’.
Zelf vertel ik niet meer over de randomstandigheden die mijn emmertje deden overlopen. Omdat ik geen medelijden wil en omdat dat zou aanvoelen alsof ik me moet verantwoorden voor mijn emoties. En in tegenstelling tot voor je gedrag moet je je volgens mij nooit verantwoorden voor emoties. Ook en vooral niet als die je even onderuithalen.
Nu die meltdown achter de rug is en ik weer stevig op mijn benen sta, ergens tussen die roze wolk en de begane grond, hou ik één gedachte in het achterhoofd. Het is een quote die iedereen al wel eens heeft zien passeren: be kind to people, you never know what they are going through. En zonder iets te moeten uitleggen, was daar in mijn geval en tijdens mijn val gelukkig op tijd mijn lief, de man die de val brak. En hij was daar niet alleen. Naast hem verzamelde zich een legertje van mensen die ik graag zie en die mij duidelijk ook graag zien. Mensen die bezorgd waren en wilden zorgen, en die niet alleen de zorg voor mij, maar ook de zorgen van mij wilden overnemen. Zonder vragen te stellen, waardoor ik als vanzelf antwoorden begon te geven.
Meer columns van Nele:
