Arkasha woont in Antwerpen. Over alles wat goed gaat in haar leven, en zeker over alles wat misloopt, schrijft ze naar Anaïs, die in New York woont. Deze week: een nieuwe reispas.
Hey Anaïs,
We zitten binnenkort in dezelfde tijdzone, want ik trek voor tien weken naar Centraal-Amerika. Deze column krijgt dus voor even een exotisch tintje met verhalen uit de jungle, want ik ben wel van plan mijn beste español boven te halen. Een voorbereide backpacker is er twee waard, zeg ik altijd, dus haalde ik een week geleden alvast mijn paspoort op in het stadsloket aan het Antwerpse Harmoniepark. Die nieuwe reispas staat trouwens vol met Belgische stripfiguurtjes, met Kuifje voorin. Ikke content, want met een rosse journalist die de wereld afspeurt, vereenzelvig ik me graag.
Ik vermoed dat de betrokken beambte op dit eigenste moment haar leven bepaalt, door iets als ‘ Shawny’ op te schrijven. Met een naam als Arkasha weet ik wat haar te wachten staat.
Bij het buitenkomen word ik vanop de grond aangestaard door een man van middelbare leeftijd, zijn lippen ernstig op elkaar geperst. Ik gniffel, neem het pasfotootje tussen duim en wijsvinger, en wandel terug richting het stadsloket. Elke man die ik vanaf dat moment passeer, staar ik opdringerig in het gezicht, op zoek naar die karakteristieke neus en strenge blik. Uiteráárd hoop ik de man op het fotootje te vinden, zodat hij mijn onbaatzuchtige en barmhartige daad naar waarde kan schatten. Nee, Anaïs, ik ben niet verslaafd aan de loftrompet, maar ik heb ze wel nódig.
Eenmaal binnen speur ik alle loketten af, maar ik zie alleen bedienden, een dame op orthopedische schoenen en een koppel dat hun pasgeboren baby traag uit de buggy tilt. Het kind draagt al oorbellen nog voor het een naam heeft. Ik vermoed dat de betrokken beambte op dit eigenste moment haar leven bepaalt, door iets als ‘ Shawny’ op te schrijven. Met een naam als Arkasha weet ik wat haar te wachten staat.
Doorgaans maak ik daar een punt van, of toch bij dit hautaine type, maar ik ben hier met een nobel doel en laat hem dus zijn gang gaan.
Op de plek waar ik me net aanmeldde om mijn paspoort op te halen, staat nog steeds dezelfde receptionist. Met de routineuze vraag ‘Heeft u een digitale afspraak gemaakt?’ ondermijnt hij het belang van zijn eigen job. In mijn ooghoek zie ik een man met een chique jas die vanaf de zijkant probeert voor te kruipen. Doorgaans maak ik daar een punt van, of toch bij dit hautaine type, maar ik ben hier met een nobel doel en laat hem dus zijn gang gaan. Hij heeft geen afspraak gemaakt. ‘Dan kan ik u niet helpen’, zegt de receptionist. AFGANG, denk ik. De man druipt af. Ik richt me tot de receptionist. ‘Ik vond dit pasfotootje in de fietsenstalling. Mocht u deze persoon tegenkomen, dan kan u het aan hem bezorgen.’ ‘Moh maske toch’, zegt hij. ‘Moestek iedereen zenne pasfoto hier bijhouwe, kzou nogal een verzameling hemme.’ Dan stopt hij even. ‘Maar ge zijt wel bedankt, zenne. Ik zal ervoor uitkijken.’ ‘Graag gedaan,’ zeg ik, ‘doetem de groete van Keufke.’
Arkasha
Lees ook:
- Anaïs: ‘Ooit had ik mijn exen graag publiekelijk te kakken gezet’
- Arkasha: ‘Onze dagen worden zo ingepalmd dat het vaker lukt om Rachel, Monica en Chandler te zien dan onze échte friends’
- Anaïs: ‘Mannen zijn er misschien minder open over, maar alleen met hun gedachten, zijn ze minstens even kwetsbaar’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
