‘Ik durfde lange tijd niet alleen te lopen, uit angst om ontvoerd, neergestoken of verkracht te worden’

Jolien staat in de startblokken om haar grote droom waar te maken: deelnemen aan een halve marathon. Met de volle goesting, ‘Don’t Stop Believin’ in haar oren en een tikkeltje cynisme loopt ze richting de 21 kilometer.

Ik had nooit gedacht dat ik ooit díé persoon zou worden, maar jawel hoor: ik deelde zonet mijn loopprestaties op Instagram. Ugh. Ik heb eigenlijk nooit begrepen waarom mensen dat doen. Om te stoefen, dacht ik altijd. Maar nu ik zelf in the game zit, snap ik het wel: je bent trots op jezelf en wil dat met de rest van de wereld delen, zodat die runner’s high nog net iets langer kan nazinderen. Ben ik nu een opschepper, dacht ik daarnet toen ik het na lang twijfelen dan toch in mijn Stories zette. Neen, ik ben gewoon echt trots op mezelf, en dat mag na al die weken afzien ook weleens.

Hoewel ik daarnet voor het eerst meer dan 16 kilometer liep, is dat eigenlijk niet hetgeen waar ik fier op ben. Veel trotser ben ik op het feit dat ik die afstand volledig alleen aflegde. Dat is iets wat ik tot voor kort niet durfde. Al zolang ik me kan herinneren, fietst er altijd iemand mee. Eerst mijn mama, dan mijn broer, later mijn lief en uiteindelijk moest ook mijn hond er als loopmaatje aan geloven. Ik durfde het niet alleen. Ook alleen naar school of een fuif fietsen, durfde ik vroeger nauwelijks. Uit schrik dat iemand me zou ontvoeren, me met een mes zou aanvallen, me in de rivier zou duwen of in de bosjes zou trekken en verkrachten. Een angst die niet geheel onterecht is en de voorbije jaren helaas meermaals gevoed werd door de bikkelharde realiteit. Maar meer dan 16 kilometer meefietsen aan een tempo van 10 kilometer per uur, dat is ook niet leuk. En daarom besloot ik vandaag om voor het eerst helemaal alleen te vertrekken én daarbovenop nog eens een parcours te volgen dat ik niet kende. Craaaazy!

Omdat ik onderweg alert wilde blijven, stopte ik dit keer geen muziek, maar wel een podcast in mijn oren. Ironisch genoeg koos ik voor een aflevering van ‘De Volksjury’, kwestie van mijzelf nog een beetje meer op de proef te stellen. Terwijl podcasters Laura en Silke de beerputmoord in geuren en kleuren aan het uitleggen waren, verhoogde mijn tempo en hartslag telkens ik een voorbijganger moest passeren. De schrik zat er nog een beetje (veel) in, maar ik haalde de finish uiteindelijk zonder kleerscheuren, en zoals altijd mét een knalrood hoofd. That’s my girl!

Of ik die halve marathon eind deze maand effectief kan uitlopen of niet; voor mij is dit avontuur sowieso al geslaagd. Ik overwon zonet een van mijn grootste angsten. En ja, dat is echt iets om trots op te zijn, ongeacht hoeveel volgers (lees: intussen al drie!) ik verlies door mijn gespam op Stories.

Meer columns van Jolien:

• ‘Kan het leven dan nu heel even op pauze gezet worden, alsjeblieft?’
• ‘Faalangst, het is écht een vies beestje. Eens het je overmant, lijkt niets nog te lukken.’
• ‘Met een vriendelijk knikje kan je iemand zijn dag zoveel mooier maken. Zo moeilijk is dat toch niet?’