‘Ze doen alsof ze alles in hun leven, inclusief zichzelf en de kinderen, onder controle hebben.’
‘Het is me een raadsel waarom zoveel moeders nog steeds de schijn ophouden’
Columniste Nele is moeder van een peuter en een kleuter. Hier vertelt ze alles wat je wil weten over dat moederschap: lichaamssappige verhalen van onvoorwaardelijke liefde, van snot tot natte prot.
Nooit krijg ik meer reacties op een Instagram Story dan wanneer ik een filmpje van mijn huis toon. Een tour de la maison. MTV Cribs. Opendeurdag. Noem het hoe je wil. Niet omdat mijn huis zo mooi is, wel omdat het huis op dat filmpje helemaal overhoop ligt. Vuile kinderslipjes op het aanrecht, speelgoed op de ontbijttafel, een geplette banaan op de grond en etensresten tegen het raam. Een regelrechte ramp, eigenlijk. Mensen zien dat en worden wild. Like! Hartje! En het is niet eens zo onlogisch: andermans miserie scoort omdat die meestal heel erg lijkt op je eigen miserie. Het zorgt er maar weer voor dat we met z’n allen niet alleen zijn. Dat is overigens ook de reden waarom ik het deel.
Ik wil dat anderen zich niet eenzaam voelen, maar zelf wil ik het ook niet zijn. Ik vraag me dan namelijk te vaak af of ik iets verkeerd doe. Als enige in vergelijking met anderen, die laten uitschijnen dat ze niets verkeerd doen. Het contrast met mijn eigen dagelijkse realiteit en die van hen kan weleens enorm groot zijn. Omdat mijn huis niet altijd opgeruimd is. Omdat mijn lief en ik niet altijd in vrede en harmonie samenleven. Omdat mijn kinderen niet altijd luisteren naar wat ik zeg of vraag, zelfs al herhaal ik het tien keer. Integendeel. Op alles. En dat post ik omdat ik verbinding vind in de momenten van chaos en rommel. Het zorgt voor herkenbaarheid, en de kracht van herkenbaarheid ligt in het doorbreken van de eenzaamheid.
Worden ze verpletterd onder de druk van de maatschappij en die eindeloze feed van perfecte plaatjes? Of is het gewoon een kwestie van zelfbescherming?
Zo’n simpele like, een hartje of een comment waaruit dankbaarheid klinkt, zijn balsem voor de ziel. Ze vormen de bevestiging dat het overal wel iets is en dat we allemaal worstelen met die chaos en rommel. Dat we worstelen met onze kinderen! Met onszelf! Met de niet-aflatende vermoeidheid! Het is me dan ook een raadsel waarom zoveel moeders nog steeds de schijn ophouden en doen ze alsof ze alles in hun leven, inclusief zichzelf en de kinderen, onder controle hebben. Een raadsel dat enkel groter wordt op die dagen waarop ik me overweldigd en ontoereikend voel... Worden ze verpletterd onder de druk van de maatschappij en die eindeloze feed van perfecte plaatjes? Geven ze toe aan dat diepgewortelde verlangen om te voldoen aan de verwachtingen van anderen, dat ons zelfs laat geloven dat het ook onze eigen verwachtingen zijn? Of is het gewoon een kwestie van zelfbescherming? Ik denk dat het dat laatste is.
Die prachtige gefilterde façade van perfectie is mogelijk een poging om zichzelf te beschermen tegen kritiek en oordeel in een wereld waarin iedereen een mening heeft en die ook heel graag deelt. Om nog maar te zwijgen over die portie kritiek en oordeel van onszelf! In die wereld kan het best eng zijn om een stukje kwetsbaarheid en imperfectie te tonen. Dan maar liever doen alsof. Ik wil het wel eens proberen, maar dan op mijn manier. Wanneer ik ’s avonds uitgeput de trap af donder omdat de kinderen eindelijk slapen, zal ik doen alsof het huis wel opgeruimd is. Alsof mijn lief en ik wel in vrede en harmonie samenleven. Alsof die kinderen wel geluisterd hebben naar wat ik zei en vroeg. Van de eerste keer! Probeer het eens, dan ben ik tenminste niet alleen.
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
