Dinsdag werd bekend dat een 14-jarig meisje uit het leven stapte nadat ze verkracht werd door vijf jongens. Voor de zoveelste keer worden we hardhandig herinnerd aan onze onmacht tegenover seksueel geweld. Ondertussen maken schooldirecties zich boos om spaghettibandjes en gaan de lessen seksuele opvoeding over anticonceptie.
Het nieuwsbericht over het meisje uit Gavere doet huiveren. Een groepsverkrachting door vijf jongemannen, gefilmd en verspreid op het internet. De werkelijkheid is zo mogelijk nog huiveringwekkender. Elke week komen er vier aangiften van groepsverkrachtingen binnen bij de politie. Als je weet dat de meeste verkrachtingen zelfs niet aangegeven worden, gaat het haar op je armen helemaal rechtop staan.
Het slachtoffer ging niet naar de politie en vertelde niet tegen haar ouders wat er gebeurde, ongetwijfeld uit schaamte. Dat is verdomd spijtig, maar kan niet verbazen. Seksueel geweld brengt schaamte met zich mee, en daarbovenop is victim blaming nog steeds een ding. Zelfs een slachtoffer zo jong als 14 jaar kan zich de opmerkingen voorstellen. Want ze had alleen afgesproken met een jongen, terwijl meisjes zichzelf zouden moeten beschermen. De kans is groot dat ze dat ergens te horen had gekregen.
Hoe onderricht je jongeren over de seksualisering van vrouwenlichamen in onze maatschappij, als je reglement exact dat doet?
Ironisch genoeg zie je in de kranten van vandaag, vlak naast artikels over dit verschrikkelijke voorval, Béatrix staan. Zij schreef een brief naar haar schooldirectie over de seksistische kledingvoorschriften in het reglement. In haar school in Rotselaar worden blote buiken en ‘extreem korte shortjes en rokjes’ verboden. Voor meisjes, welteverstaan. Een klein beetje research leert dat het verbieden van spaghettibandjes, zichtbare behabandjes of rokjes die meer dan 10 centimeter boven de knie komen – in sommige reglementen letterlijk beschreven als ‘uitdagende kledij’ – nog steeds een standaardpraktijk is in middelbare scholen. In al mijn naïviteit geloofde ik dat twaalf jaar na mijn afscheid van het middelbaar die regels verdwenen zouden zijn, maar helaas. De krijtborden verdwenen en de agenda werd grotendeels vervangen door Smartschool, maar de ouderwetse ideeën mochten blijven. Meisjes horen zichzelf te beschermen, weet je nog wel, en dat doen we blijkbaar nog steeds het best door onze schouders en benen te bedekken.
Het zou mooi zijn als onze maatschappij eindelijk onze meisjes gaat beschermen. Te beginnen bij een degelijke seksuele opvoeding, van jongs af aan. De nieuwe eindtermen rond relationele en seksuele vorming die de komende schooljaren ingaan, lijken een stap in de juiste richting. In die richtlijnen staat onder meer aandacht voor seksuele toestemming, grenzen aangeven, sexting, sociale druk en praten over seksueel geweld. Een hele verbetering tegenover de erg beperkte lessen die de voorbije decennia gegeven werden, waarin een condoom over een houten penis trekken het meest educatieve onderdeel was en het woord seks amper uitgesproken werd. Maar hoe geef je geloofwaardig les over consent, grenzen en de nonsens van victim blaming in een school waar meisjes bestraft worden voor het ‘uitdagen’ van hun mannelijke medestudenten door bij 28 graden een stukje beha te tonen? Hoe onderricht je jongeren over de seksualisering van vrouwenlichamen in onze maatschappij, als je reglement exact dat doet? You can’t talk the talk if you don’t walk the walk. Hoog tijd om die verouderde reglementen uit het raam te zwieren, samen met de houten piemels.
Lees ook:
